Alle inzendingen over harde we

We waren scherp, we liepen hard, heel hard, we waren erop gebrand. Weet je, hardlopen is geen teamsport, maar toch, het schept een band.…

ik dacht dat ik gelukkig was - man en een kind - maar na jaren kom je erachter dat er geen sprake is van liefde geen warmte - 's nachts nooit een spontane kus vanuit jou naar mij - ik voelde langzaam de pijn, het gemis - ik droomde van iets wat er niet is - alweer heb ik me vergist maar dit keer kwam het harder aan - want ik weet dat jij het…

We hadden evenmin het lef te laat te komen, want vaders wil was hard! We deden onze plichten (en dat waren er nogal wat) met alleen gemopper binnensmonds, want wanneer je hardop uitsprak wat je dacht, oei dan waren zowel Vaders als Moeders wil WET met grote letters.…

Ik ga u hard raken, vrees mij.....…

We willen er even een shotje tussenvoegen van een aanhanger van de verenigde hondenhokkenfabrieken. En o ja, Wendy, ik wil een iets droeviger gezicht van jou. En Romie…kun je iets meer snot produceren, ja? Oké gaan we weer.Camera loopt.’…

Kon zo worden opgenomen in een slechte film, want het bracht me, net als slechte en harde films dat ook wel kunnen doen, totoaal van slag.…

Harteloos, meedogenloos, onuitstaanbaar en hard. Zielloos, ik snap het niet meer, in deze maand die in 't teken staat van borstkanker, komen met bosjes tegelijk de verhalen binnen: knul van 16 bezig met chemo, moeder van 48, net te horen gekregen dat ze kanker heeft.…

Door mijn slechte gehoor had ik verstaan: “Oah het giet” (het regent hard). – We hebben er allebei tranen om moeten lachen, al was het geen emmer vol. Als je er op let, zijn er ook bij ons “ouwechies”, ondanks onze vele gebreken en verminderde mobiliteit, genoeg momenten voor blijheid en optimisme.…

De heren namen hartelijk afscheid en stapten weer in hun Volkswagen en reden met een harde knal de straat uit.…

Als iemand niet had opgelet of te hard had gereden waren we alsnog frontaal geramd. Maar het gebeurde niet. Vlak voordat we de rechtervangrail zouden raken durfde ik wat bij te sturen. De auto total loss, ik een schram en Woemi wat nek- en rugpijn.…

We stonden ermee op gingen ermee naar bed, met de trainer bijdehand. We waren scherp, we liepen hard, we waren erop gebrand. Weet je, dat hardlopen het is geen teamsport, maar toch, het schept een band.…

Inmiddels waren we buiten gaan zitten met een heerlijk glas wijn. En toen ik die bravourewoorden uitsprak, ondervonden we buiten dat de muziek die van de overkant kwam, tamelijk luid was. Toen ik dus de woorden had uitgesproken dat ik een natuurtalent zou zijn, vervolgde ik met: ”Kijk maar, ik wil nu dat die herrie zachter gaat”.…

Naast mij klonk een doffe klap en een diepe grom. Ik keek en zag schele Henkie met zijn hele tronie onder het bloed. Hij duizelde op zijn benen en spuugde een losse tand uit. Eén van zijn krukken lag op de grond. Lepe Eddie had hem vol in zijn gezicht geraakt. Eddie wierp mij een dreigende blik toe en loerde spiedend de fysio oefenzaal rond. Niemand…

Inderdaad we lopen te hard, we lopen en rennen onszelf voorbij. Maar laten we eerlijk zijn wij, de nu nog volop aanwezige soort, homo literatus vinden het over het algemeen jammer, dat de gewoonte van het lezen en het zelf iets moois en zinvols op papier te zetten dreigt te verdwijnen.…

De tape staat te hard en wij zingen te hard. We gaan alle vijf zeer onverantwoord fout 'out'. Omstreeks elf uur klinkt er een luid geklop op de deur. Een erg luid geklop. Ook horen wij motorfietsen en auto's met zware motoren lopen. Stijf van de adrenaline staat de doodsangst op ons gezicht te lezen. Er lagen overal spuiten en noem maar op.…

Ik kan die harde schijf van mij natuurlijk wel even leeggooien. Helaas heb ik de gegevens dan niet allemaal meer op een rij. Het betekent in gewoon Nederlands: “Even gas terug”…

We reden door dezelfde straat ik wist dat je een omweg nam en dat er een afslag kwam we liepen op hetzelfde strand ik wist dat je een omweg nam en dat er een afslag kwam we leven op dezelfde planeet bij ieder van ons hang ik een telefoon aan de muur ik wilde niet dat er een afslag kwam ik wilde slingers nachten lang er is een straat…

Zijn we van de Staat der Nederlanden? Zijn we speelbal van alle mogelijke ideeën die door onze 'leraren' in ons zijn verstopt? Zijn we van God? Zijn we van onze overtuigingen? Allemaal redelijke opties, die mensen als antwoord zullen geven als deze vraag wordt gesteld. Als die vraag al gesteld wordt, tenminste.…

Maar nee, mijn man weigert in alle toonaarden, we hebben het appartement nog niet eens, maar de ellende is weer compleet! Mijn lichamelijke klachten wijt ik ook aan mijn ongelukkig zijn, met hem, de situatie, geen werk, een kringetje dat alleen maar kleiner wordt.…

We hebben boodschappen gedaan, jawel want bij de Lidl waren de bloemkolen in de reclame en ik ben dol op die groente, eega iets minder maar die doet gewoon mee en dus, pak ik zo’n mooie witte bloemkool, dan zegt ie: waren er geen kleinere? Eh, dit was de kleinste hoor (tja hij ziet de bui hangen van misschien wel 2 dagen?)…

Zo “pakken“ we vandaag die laatste en gaan in principe voor drie dingen, maar ja, als je verder kijkt dan zie je ook spullen die je wel gebruiken kunt en die dus ook meegaan…geen punt dacht ik zo.…

Het leven is hard maar mooi, denk ik.…

Maar het kan een lange weg zijn in een harde wereld. De zachte sector dan? De wereld van overheid, politiek, onderwijs, zorg en welzijn? Ook daar kun je heel wat bereiken. Dan moet je kunnen sjacheren, steggelen, konkelfoezen, misleiden, liegen en bedriegen.…

Wordt het hard of hart?…

Ook hard werken heeft zo zijn voordelen.…

‘Jij bent hard aan het werk, en al urenlang, wat ben je eigenlijk aan het doen?’ vraag ik belangstellend. ‘Haal het onkruid tussen de tegels mevrouw’ klinkt het in onvervalst Brabants. ‘Gelukkig ben ik bijna klaar, ik hoef alleen nog maar deze stoep, zegt hij opgetogen. Samen kijken we naar de troep die nu verspreid op het fietspad ligt.…

Plotseling klonk er een loeiend harde sirene, die daar blijkbaar vlakbij staat. De schrik sloeg me bijna om het hart en het keesje wist ook even niet waar ze het zoeken moest. Verdorie dacht ik moet dat nu zo nodig, we weten nu onderhand wel dat die dingen goed werken.…

Oerend hard zouden we zeggen maar ach: er kan hun niks gebeuren toch? De overmoedige jeugd die denkt dat ze boven de ongelukken staan?…

Geen lieve koekjes want die worden niet gebakken deze reis, alhoewel ik beken dat mensen wel hard aan het bakken gegaan zijn om de tijd door te komen, te doden als het ware, wat weer niet wil zeggen dat er doden gevallen zijn, welnee, we houden het nog altijd gezellig! Toch?…

Soms met een scherpe hoek.... we blijven geslepen. Deel ik in je valsheid? In je zwartgallige gedachtengang die je soms zo hard onderuit laat gaan? Deel ik in een zoete eenzaamheid die zich niet laat verstoppen? Of delen we de strijd op leven en dood, geliefd en gewaardeerd worden? Iemand zijn in deze maatschappij, die zo hard en veeleisend is?…