Alle inzendingen over natuur seizoen toekomst

Willen de fragiele, kwetsbare bloemetjes mij zeggen dat het onzekere pad, het wellicht glibberige en onbegaanbare pad van de toekomst voor mij ligt en zich zal ontvouwen op onvoorspelbare wijze? De bloemen onthullen mij vanzelfsprekend niet het geheim van mijn toekomst die gehuld blijft in vage nevelen van ongewisheid...…

Het is een prachtige maartdag; de natuur laat zich van haar beste zijde zien; het is het begin van een nieuw seizoen, maar met recht? Dat wil zeggen; heb ik nog een bestaansbasis en bestaanszekerheid in mijn toekomst, die ik wel degelijk vurig wens?…

De narcissen staan stil, geluidloos en schuldeloos in een bedauwde ochtendmist te wachten (op het onvoorspelbare, op de toekomst, op het noodlot?) Duiven zitten stilletjes maar onbekommerd en nieuwsgierig op de dakrand tegenover mij, zij neigen het fragiele kopje. Een nieuw seizoen breekt aan; een fortuinlijk seizoen?…

In een mistig, vochtig seizoen, toen een late herfst de wereld verraste en toen de bomen beantwoordden aan de opdracht van de Natuur, aan de cadans en het ritme, hen door een Onbekende ingegeven, zag ik haar weer. Ik wachtte al geruime tijd op het terras onder de zwarte luifel waaraan regendruppels kleefden en zag haar aan komen lopen in de verte.…

Spoedig zullen de takken regendruppels dragen en later misschien ook sneeuw in het koudste der seizoenen dat ik verwelkom.…

Ijle, witte berkenstammen tekenen zich in de verte af. De avond valt en een late zon zet de bomen in een schemerachtig licht. De narcissen die mij al begroetten bij mijn vroege komst in deze woning staan weer te pronken met hun licht- en donkergele kopjes. De vogels die zijn teruggekeerd, bevolken de bomen aan mijn venster. Een meesje heeft de dennenappel…

Een nieuwe herfst, mijn zozeer geliefde seizoen, breekt aan. De oude bomen staan in stille afwachting rondom mijn huis.…

Spoedig zullen de takken regendruppels dragen en later misschien ook sneeuw in het koudste der seizoenen dat ik verwelkom.…

De Natuur, de arme Natuur die niettemin in het huidige tijdsgewricht haar treurige klaaglied zingt, volgt nog haar ritme, haar trouwe cadans van eeuwen her en een nieuw seizoen treedt in. Een zwak briesje beroert het gebladerte en zet het in beweging en een lichte, bleke hemel vertoont zich achter de grillige openingen in de bladertooi.....…

Eind oktober. De vuurbal van de zon hangt achter het geboomte. De hemel neemt wisselende tinten aan en het geboomte verkleurt; aarzelend wordt het geel en bruin zoals de grijsheid in mijn haar treedt zoals een ontdekkingsreiziger voorzichtig voet aan land zet op een nog onbetreden continent.....…

Een zomeravond neigt ten einde Een lichte bries zet het geboomte aan mijn venster in beweging De donder rommelt in de verte Vandaag ben ik achtenzestig jaar oud geworden De levensavond breekt aan maar het leven is rijk geweest rijk door leed en loutering Ik ben een kind van het warmste seizoen, van de zomer die ik liefheb als de Natuur, als…

Ons leven is als de vier seizoenen, steeds weer mogen wij op nieuw beginnen. De lente Het ontspringen van een nieuw leven, de geboorte in de natuur en in moeders schoot.…

De esdoorn, die sinds jaar en dag mijn woning beschermt, ontvouwt in dit seizoen haar kruin als een wonderlijke bosschage met de aanzetten van geel gebladerte zoals in de Natuur betaamt. Gele blaadjes resteren nog aan de andere boom aan mijn venster, gedeeltelijk kaal nu en zwarte takken tekenen zich af tegen de lichtblauwe hemel.…

De vier seizoenen waardoor ons land en daarmee deels ons werk als postbodes en/of -bezorgers wordt getekend. De Vier Seizoenen, ofwel De Vier Jaargetijden is eveneens een weergaloos muziekstuk van de Italiaanse componist Vivaldi. Als postbezorgers kennen wij natuurlijk alle seizoenen van haver tot gort.…

Daarna volgt natuurlijk een wilde nacht in het koninklijke bed, waarbij Maxima 'O koning! treed binnen in mijn woning!' roept. Ik denk opeens aan zomerkoninkjes, zomeraardbeien, zomerborsten.…

Het is het seizoen van mijn geboorte.....…

De jaargetijden doen gekke dingen met ons mensen, de herfst blaast bladeren en stormt takken, een leven naar de knoppen. Een kastanjeboom staat kleverig afwachtend in kale wintertakken, ik waai uit en verlang naar de winterse rust, warm onder de dekens. De lente komt toch wel, miljoenen nuances groen, onderbroken door felgele narcissen, de temperatuur…

Vanochtend ging ik al vroeg m’n rondje met het hondje maken. Maar eerst ging ik naar de garage om de koplamp te laten vervangen. De vorige keer dat het grote licht aan de kant van de accu kapot was, had ik m’n lesje wel geleerd: wat een frustratie! Het kostte me minstens een uur toen, voordat ik dat stomme ijzerdraadje weer terug kon wurmen achter…

Sommige seizoenen, zeker toen we kampioen werden, wonnen we wel veel, maar andere seizoenen wonnen we veel minder dan de helft. Aristoteles gaf aan dat je vrienden wordt als je samen aan een goed doel werkt. Nu vraag ik me af of het doel, een bal in een doel werken, wel zo’n doel is dat Aristoteles voor ogen had, maar we werden wel vrienden.…

Moeder Natuur. Met haar seizoenen. Waardoor de mensen weten hoe laat het is en welk seizoen het is. Maar de laatste tijd weten we dat vaak niet meer. Het leven zelf is vaak als de klok die opeens stil staat. Als een zomerse dag in mei die als een koude herfstdag voelt. De vrouw nam haar paraplu mee voor de wandeling. Want het stond op regen.…

Het huidige seizoen lijkt voor Ajax een totaal verloren seizoen te worden. Hopelijk is er een lijntje naar Johan Cruijff die van bovenaf vast een multi-interpretabele raad weet te geven aan de leiding van de Amsterdammers.…

Kunnen ze meebewegen met de cyclus van de natuur, of moet de tuin de gaatjes in de agenda vullen? Chronos versus Kairos. Kloktijd versus flow. Ik sluit niet uit dat er weddenschappen onder de oudgedienden op worden ingezet.…

Het was altijd bijzonder 4 duidelijke seizoenen met elk hun specialiteit. Dat was niet overal en zeker niet als je dicht bij één van de polen woonde. Toch duurt een seizoen officieel maar 4 maanden en de sneeuw was al in november gekomen.…

Ze was met haar zwangerschap bezig en met de toekomst voor haar kind. Er waren illegale feesten, met feestgedruis en broodje-aap-verhalen. Mensen verlangden naar een toekomst zonder corona. Bjarne verlangde naar een toekomst zonder bemoeizucht van mensen die niet eerlijk en puur met hem omgingen.…

Onze moeder had een grote voorliefde voor de boom; een stukje natuur te midden van de grauwheid en armoede dat beantwoordde aan de romantische, tedere en gevoelig, dichterlijke aard van haar diepste wezen.…

De rozerode hemel van een nieuwe dageraad vertoont zich achter het geboomte en in de loop van de dag zal deze plaatsmaken voor een grotere bleekheid. Zonlicht schittert op het gebladerte. En zoals grijze lokken haast aarzelend het hoofd van een oudere gaan bezetten als ontdekkingsreizigers die voor het eerst voet aan land zetten op een uitheems continent…

Daarom kijk ik slechts naar de hemels van alle seizoenen die tonen wat nergens anders gelezen kan worden......…

De natuur die de echte blijheid schenkt in het verwijderen van dagelijkse zorgen. Haar opverende kracht die ieder mag ontdekken en die als een moeder voor ons wil zorgen. Doorheen de seizoenen zich om ons wil bekommeren. Ons eigen levenslied laat tokkelen. Tot het geschreven is.…

Maar nee; dunne, fragiele twijgen van een mij onbekend gewas zijn geplant en ik hoop dat deze het leven zullen houden onder de zonder twijfel wisselvallige toekomstige weersomstandigheden.....…

Vroeger slepen we als scholieren onze potloden in dit seizoen. Het is alsof de Natuur nu afscheid wil nemen van alle schoonheid, alle bloei en alle leven met een laatste opleving, een laatste uitbarsting. Maar wie wil werkelijk haar uitbundige pracht vernietigen?…