Alle inzendingen over onze

Hoe geef je een klemtoon aan? Hoe geef je de klemtoon aan: Is het beleid van het nieuwe bestuur 'wél zinvol' of 'wèl zinvol'? Juist is: het beleid van het nieuwe bestuur is wél zinvol. Het klemtoonteken is altijd het accent aigu ( ´ ), een streepje van linksonder naar rechtsboven. Als er sprake is van een klinkercombinatie van twee of meer…

Daar sta je dan, 21 jaar oud. Voor vele jonge lezers onder jullie lijkt het Utopia, daar waar Tegenslag niet gekend is. Het Land waar Regen slechts een betekenisloos woord is en waar Haat uit de straten verbannen wordt. Ik ben net die grens van 21 jaren overschreden mensen en ik moet zeggen, Utopia is niet meer wat het geweest is... Eenentwintig…

Wollig taalgebruik maskeert onzekerheid...…

De burgemeester van mijn geboortestad droomt er al jaren van dat de jaarlijkse bedevaart, een wandeltocht van ruim 32 kilometer rond de stad, voor een keertje in het nieuws komt, volgens zijn gedachtengang de eerste stap naar erkenning als Unesco Werelderfgoed. Elk zijn natte droom. Dit jaar was het bijna gelukt en hij heeft er niets moeten voor doen…

Wat een helden, naamloos uit onze cultuur. De kop van de Volkskrant zie ik betreft het tekort aan buitenschoolse opvang voor basisscholen. Vooral in vinexwijken en de grote steden. De basisscholen moeten het (de ouders?, de kinderen?) bieden vóór 1 augustus.…

Denk maar niet aan dat verre land waar 'onze jongens' zitten. Eenzaam, ver van huis. Denk vooral niet aan die duizenden doden. Die vergissing laatst met dat 'friendly fire'. En vergeet het vierde van die 10 geboden (die u als goed Christen vast wel kent).…

De boer wiens weiland we gekocht hebben noemen we nog steeds ‘onze boer’. ‘Onze boer’ is geen echte boer in de letterlijke zin van het woord. Ik bedoel maar: hij heeft geen diploma van boer. Hij werkte in de stad. Hij had een paar schapen, kippen en konijnen, en ook wat land dat hij samen met zijn vrouw bewerkte.…

Ik moet bekennen dat ik wist dat het waarschijnlijk onze laatste nacht zou worden. De hele wereld leek samen te spannen om het aan me duidelijk te maken. Die nachtelijke mist die er ineens was, maar ook die ritmische zinnen die je maakte. Het deed me denken aan een dramatisch einde. Een einde waarbij je geen vrienden kunt zijn.…

Desgevraagd zegt ze onze flat beu te zijn. ‘Wat is er dan mis mee?’ ‘Alles.’ ‘Da’s veel.’ ‘Nee, serieus, onze huur is krankzinnig hoog. Bovendien betalen we klauwen onderhoudskosten. En waarvoor? Dat iemand eens in de drie maanden langskomt en aan een paar knoppen draait? Weet je wat wíj moeten doen?’ ‘Dat heb je me al ingepeperd. Verkassen.…

Het is een vergissing, onze botsing: mijn onbegrip - jouw boosheid. Op dat moment dat je boos werd begreep ik niet, wat je bedoelde. Jammergenoeg om wat voor reden ook was het niet de tijd om het mij uit te leggen. Eerlijk gezegd zat ik er mee in mijn maag, vroeg mijzelf af, wat je wel niet van mij dacht.…

Onze wereld……

En daar in het belang van onze centjes orde op zaken te stellen.…

Mark geloof me maar we hebben geen geld meer in onze beurs om jou te helpen 'bezuinigen' op dingen waar we gewoon recht op hebben in een beschaafd land. Dus als je bij ons aanklopt voor weer extra geld dan kom je van een kouwe kermis thuis want dat geld is er niet of wel soms?…

Onze hersenen zijn de baas over ons. Zelfs onbewust doen wij dingen waarvan wij geen weet hebben waarom. Maar ons brein weet het wel, daar gaat het om. In ons dna zit zoveel stuurinformatie dat al bij onze geboorte is uitgemaakt of we intelligent zullen worden, of kansrijk op arbeids- en huwelijksmarkt.…

Maar is dat onze schuld dan? Natuurlijk niet, dat komt door die klimaatverandering.…

Ik was nog maar een jongetje en had geen verstand van kunst en kitsch, laat staan van het verschil daartussen, maar voelde toch wel aan dat er met onze handelswaar iets niet helemaal in orde was en zat daar vaak over te mijmeren. Vooral de zigeunerin riep vragen op. Ze had pikzwart haar en hield haar armen gekruist voor haar blote borsten.…

Hij was haar zoon, haar zozeer geliefde zoon, die ze de naam "Richard" had meegegeven en gedurende lange jaren waren moeder en zoon onze buren in de arbeiderswijk maar het moet gezegd worden dat "onzen Rich" wel rijkelijk excentriek was.…

Onze grenzen worden namelijk nog streng bewaakt. Door schutters. Grensoverschrijdende edelherten worden subiet afgeschoten. Tegen kogels valt niet erfelijk in te planten. Die slaan in als een bom. * De Tijd 20-08-1894…

' Vandaag hebben we onze planeet weer een stukje mooier gemaakt. Met elkaar. Wubbo Ockels is helaas te jong overleden. Hij zweeft nu tussen de sterren. Ik hoop dat hij dit heeft kunnen zien. De wereld verbeteren kan op vele manieren.…

Toch wel een hoop te ontdekken nog… In ‘onze’ Wereld…

De Ram draagt tussen zijn horens een grote mijnwerkerslamp, hij weet voor ons alle gouden deuren te openen. De stier is een sterk en vasthoudend dier,in geloof en trouw zijn ze lief,ze houden van boerenkool en peulen en bezingen als een kind een kropje sla in de ochtenddauw, soms zijn ze eentonig en grauw maar van een wijntje en een dikke kers en…

De surprise-avond was altijd zeer feestelijk: we hadden weken tevoren geknutseld en de surprises in geheime uithoeken van onze zolderkamers bewaard, tot de grote dag aanbrak.…

Onze voetbalvrouwen gaan vrijdag aan het WK voetbal beginnen – onze leeuwinnen. En ik zal u eerlijk zeggen ik heb er gewoon zin in – eindelijk weer eens een normaal potje voetbal waar je je als normale burger mee kun identificeren. Gewoon een heerlijk potje voetbal dat nog gespeeld wordt om te winnen, niet om niet te verliezen.…

Helemaal aan het eind van ons traject bevindt zich onze Koepelhal. Haar sterke spanten zullen zelfs onder de atoombom niet bezwijken. Onze wereldberoemde LocHal, die we tenslotte bezichtigen, heeft zelfs de "New York Times" gehaald en hier eindigt onze wandeling.…

Een meneer met een rossige baard die zijn kin als een aureool omlijst, maakt aanstalten om onze brede Cityring over te steken bij het Stadhuisplein. Ik bevind me weer op de Tilburgse markt.…

Het kunstvoorwerpje vormt voor mij de bekroning van onze zusterliefde na de roerige, turbulente tijden met de vele onderlinge botsingen die we doormaakten. Nu siert het mijn oude, negentiende-eeuwse bureau. Onder tranen bekijk ik het omdat je de enige bent, omdat ik je zozeer liefheb, mijn zuster....…

En met ALLEN bedoelt U mijn naaste en ik onze naasten...…

, maar dat doen onze inwoners ook!…

Vervlogen dagen De dagen, maanden en jaren gingen geruisloos aan hem voorbij. Zijn stille aanwezigheid was gaandeweg vanzelfsprekend geworden. Nieuwe bewoners kwamen en gingen, maar de man leefde rustig verder, schijnbaar ontsnapt aan de tijd. Wel was hij wat meer in zichzelf gekeerd, alsof hij ongemerkt aan zijn terugreis begonnen was. Een bewogen…

Afscheid ‘We zijn weer thuis pa’, klonk het opeens in de auto. Ze stopten voor een huis dat schijnbaar nog steeds van hem was. De man keek naar buiten, maar zijn gezicht gaf geen enkel spoor van herkenning. Ook in de woning, tussen zijn oude spullen, scheen er weinig tot hem door te dringen. Het huis was al een tijdje onbewoond, en volgens de arts…