Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

The best is yet to come

Daar sta je dan, 21 jaar oud. Voor vele jonge lezers onder jullie lijkt het Utopia, daar waar Tegenslag niet gekend is. Het Land waar Regen slechts een betekenisloos woord is en waar Haat uit de straten verbannen wordt. Ik ben net die grens van 21 jaren overschreden mensen en ik moet zeggen, Utopia is niet meer wat het geweest is...

Eenentwintig jaar. Het lijkt wel een eeuwigheid geleden toen ik dacht: "Man, die 21 jaar dat is nog een eeuwigheid weg. Maar wacht maar, als ik later groot ben, dan zullen al mijn dromen uitkomen!". Laat ik jullie even uit je dromen halen kinderen, de laatste trein naar Utopia is al lang geleden vertrokken. Maar genoeg met die onnozele woordspelingen en verdoken boodschappen, deze column gaat erom hoe ik me écht voel.

Monsi, de ongelooflijk leuke, coole, slimme, onverwoestbare rots in de branding van zovelen. Ziedaar hoe ik me zou willen voelen. Monsi, de nutteloze, no good for nothing klif die iedereen in de weg staat. Ziehier hoe ik me echt voel. Rare dingen want vorige week was ik nog die onverwoestbare rots. Het leven lachte me toe. Wat is er dan veranderd? Wat had vorige week wat deze week niet heeft? Goede vragen en het antwoord is simpel. Vorige week was volledig dezelfde, alleen had ik toen nog niet het gevoel dat nu overheerst. Het gevoel dat ik tot het "Peter Pan" syndroom ga dopen. Je groeit op maar je wil eeuwig jong blijven. Elke tiener heeft er last van, maar ik ervaar het nu talloze keren intenser dan vroeger. Ik ben op een kruispunt in mijn leven gekomen en ik weet niet waar Geluk ligt, en of het ver reizen is. Geloof me, het besef dat je rustige schoolleventje je ontglipt en een lang leven van werken, werken en nog eens werken je te wachten staat, mijn haar is al van minder spontaan omhoog gekomen. Natuurlijk is dat niet het enige dat aan me vreet, er is nog altijd het gevoel dat in elke taal anders klinkt. Liefde, l'amour, die Liebe. Allemaal substituten voor wat iedereen zoekt: eeuwigdurend gevoel van gelukzaligheid, gevoel van geborgenheid en weten dat er altijd een speciaal iemand voor je klaar staat die al je zorgen zomaar doet verdwijnen. Wiens aanwezigheid ervoor zorgt dat de zon harder gaat schijnen en de vogels harder doet fluiten. Dat gevoel beste mensen heb ik een tijdje niet meer gehad. 'k Zal hier nu niet gaan liegen, ik heb de laatste 3 jaar ongeveer even veel 'crushes' gehad, elke keer stond er niemand aan de andere kant me op te wachten.
Mijn ex-vriendin, ondertussen al 3,5 jaar heeft nog steeds zo'n betoverende uitwerking op mij, dat ik mijn zorgvuldig opgebouwde zelfvertrouwen meteen weer verlies in een zee van onzekerheid en nog niet afgesloten hoofdstukken. Gelukkig voor mij zie ik ze niet te vaak want anders zou ik geen leven meer hebben. Ik denk trouwens niet dat zij weet welk effect ze nog steeds op mij heeft. Dit heeft toch geen kans op slagen maak ik me altijd wijs. Waarschijnlijk heb ik wel gelijk, maar ik ga niet aan den lijve ondervinden hoe gelijk ik wel heb.

Pas op, ik heb een paar meisjes die meer betekenen voor me (ex-vriendin incluis). Ik ben er vrij zeker van dat zij ook niet weten dat ze meer voor mij betekenen. Klinkt wel een beetje arrogant he, meerdere meisjes waar je iets voor voelt. Het eerste meisje N., oh wat voel ik me daar geborgen bij. Als ik bij haar zit heb ik het gevoel dat niets of niemand me kan raken. Het tweede meisje, L. helpt me ongelooflijk met mijn verwoede pogingen om aan de volwassenheid te ontsnappen. Bij haar voel ik me weer 18 en als ik met haar praat, verdwijnen al mijn zorgen als sneeuw voor de zon. Het laatste meisje (ex-vriendin) Y. geeft me het gevoel dat ik de gelukkigste man op aarde ben. Ik heb zoveel mooie herinneringen waar zij steeds op de voorgrond staat. Wat ook niet te ontkennen valt is dat ze een ongelooflijk mooi lichaam heeft (geloof me maar vrij).

Heb ik nu mijn prinses op het witte paard gevonden in drie verschillende meisjes? Ik zou het niet weten, want afspreken met gelijk wie van de drie is bijna onmogelijk. Altijd is er iets anders te doen, altijd zijn er andere plannen, werkschema's die overlappen. Ik ben gestopt met tellen van hoeveel keer ik (tegen beter weten in) een van de drie uitnodigde om iets te gaan doen. Ik weet wel dat ik op één hand kan tellen hoe vaak zo'n afspraak is doorgegaan: 0. Inderdaad en net daarom voel ik me zo verloren op dit moment. Is het omdat ze me misschien niet zo leuk vinden als ik denk? Voelen ze dat ik misschien iets meer voel(de) voor hen? Hebben ze het echt zo druk? Waarom kunnen ze met andere mensen wel afspreken maar lukt het toevallig nooit bij jou? Ik weet het niet en ergens wil ik het ook niet weten.

Laat me maar die leuke Monsi zijn die ik ben voor al mijn vrienden. Het is me duidelijk niet gegund om een speciaal iemand te hebben die hetzelfde voor mij voelt. Zeer hard verdict, maar zo voelt het nu eenmaal aan.


Ik ben al sinds het begin van deze column aan het luisteren naar 'The best is yet to come', van Novastar. Niet Novastar's versie maar de versie van een klasgenootje van mij. Sarah heet ze. Ik heb nog nooit iemand met zo'n krachtige stem 'the best is yet to come' horen zingen.



The best is yet to come, we zullen zien.

Schrijver: Kevin Monsieur, 27 februari 2007


Geplaatst in de categorie: emoties

1.0 met 5 stemmen 1.252



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)