Alle inzendingen over oude eik

En zo zijn zomers en winters gepasseerd in het park waar de oude eik zich verheft en lang geleden is de zilverwitte as uitgestrooid en zo zullen mijn tranen voorgoed vloeien om de allerliefste.....…

Aan de rand van het stille ven staat een oude eik, die al min of meer aan het sterven is. Maar juist daarom heeft deze boom een heel eigen bekoring. Zijn hoogste takken wijzen kaal en stram naar de lucht. Daaronder heeft hij donkergroene slingers van ineengedrongen lover.…

Zij heeft de zwarte lijkwade al gehaakt die haar lichaam zal moeten omhullen in de kist en ze is al gaan kijken op de natuurbegraafplaats waar de vogeltjes kwinkeleren en waar de oude eiken zich verheffen. Daar wil zij liggen.…

Je rust onder rulle bruine aarde op de velden aan de Karel Boddenweg onder de oude eik die je eens samen met mij uitkoos. Je portret in zwart-wit siert nog mijn wand. Je lacht me toe met een lach die je leed verbergt. Je kunt niet meer lijden.....…

Hij rust onder bruine, rulle aarde, op de velden aan de Karel Boddenweg, onder een oude eik. Zesentwintig jaar na zijn dood zie en hoor ik op het brede scherm de symfonie-orkesten aantreden in de concertzalen, die aandachtig, in grote saamhorigheid, de instrumenten bespelen. De genen van mijn vader zijn mijn genen: Mozart maakt ook mij gelukkig.…

Eens verzekerde je me: daar wil ik voorgoed rusten; op die velden; onder die oude eik. En zo strooiden we jouw zilverwitte as daar in lang vervlogen tijd uit. Er is geen grafsteen waarop je zo dierbare naam staat ingebeiteld; waarop we bloemen zouden kunnen leggen; waarop een lichtje zou kunnen branden.…

In de wachtkamer met de gewelfde muur, die een blik biedt in de kruin van de oude eik (je noemt haar "Quercus Robur") zullen we moeten wachten op de finale uitspraak.....…

In de wachtkamer met de gewelfde muur die een blik biedt in de kruin van de oude eik (je noemt haar "Quercus Robur") zullen we moeten wachten op de finale uitspraak…

Zij zijn niet meer te midden van de levenden; zij rusten voorgoed onder oude eiken op het "landgoed" aan de Karel Boddenweg, maar voor altijd blijven zij in de geest bij mij....…

Als ik het flatgebouw genaamd "Berkenrode" passeer met bus of auto, weet ik dat je daar bent, dat daar, op die velden, onder die oude eik, eens je zilverwitte as is uitgestrooid, mama! Dat was je wens; daar wilde je voorgoed rusten. Je portret in grijstinten siert mijn wand.…

Ik had op hem gewacht in het sfeervolle prieel dat gelardeerd is met kleurige viooltjes en ouderwetse lantaarns, waar oude eiken zich verheffen waarvan de takken, die laag aan de stam ontspruiten, in een trotse boog hun kruin vormen. Het voorjaar was nog koud maar de warmte van onze vriendschap maakte veel goed....…

Oud worden eist zijn tol. Rimpels in het gezicht als de bast van een oude eik. Een oude eik die voorheen nog bladeren had. Herinneringen vallen als blaadjes totdat alle takken leeg zijn. Bij het tweede kopje thee - getrokken met een nieuw zakje - vervolgde u uw prachtige beschrijving van wat oud worden betekent.…

De oude eiken meubelen waren dan als door een geheimzinnig waas omfloerst, alsof ze spraken van Vader, van broer en zus en in de voorafgaande dagen had Marianne het kleine boompje opgetuigd met de lieflijke frutsels en fratsels die bij het Kerstfeest horen....…

Buiten een druilerig landschap: regendruppels hechten zich aan uitbottende takken en ik zie een kunstzinnig standbeeld van moeder en kind dat de innige banden van het bloed suggereert, die nooit vergaan, die mij ook nu nog beheersen, nu je rust bij de oude eik waar ook Vader voor altijd verblijft.…

De oude eik had zijn bladeren laten vallen want het was herfst en de winter zou weldra haar intrede doen. De vogels hadden dit jaar een nestje in foppe de eik gemaakt en dat was wel leuk het jonge grut te zien opgroeien. Die winter was het extra koud en de boom kreeg in de lente geen blaadjes en bleef kaal.…

Het oude huis ligt ingebed in de atmosfeer van een vroege winter. In de luwte, onder het bladerdak van oude eiken, is plaats voor de auto. Een jong, zwart hondje, lenig en met gladde vacht, dat de naam Fendel draagt begroet ons; het is de nieuwe kameraad van mijn zus en zwager.…

Het Crematorium te Tilburg bestaat uit een samenstel van gebouwen, te weten het "Andante Café" waar je eventueel de dood kunt trachten te bezweren door een schrijfcursus, de imposante zaal "Aurora" met haar vele lichtjes waar ik mijn moeder ten grave droeg en niet te vergeten de strooivelden waar mama nu rust onder de oude eik.…

Daar stond een oude eik en hij liep er naar toe en omarmde de boom en legde zijn oor ten luister. Mien hoorde hem zeggen: ''Hoe gaat het met je lieve boom en zeg eens wat terug.'' Mien: ''Idioot, kom terug, bomen praten niet. Je kunt wel tegen een boom praten, maar hij zegt toch niets terug, halvegare.…

We hebben haar zilverwitte as uitgestrooid rond een oude eik op het strooiveld Crematorium.…

Of omdat de prachtig gelegde vloer in de kleur van oud eiken voor de nieuwe bewoners niet past bij de nieuwe open keuken met ventilatie van onderop. Mag dat dan niet? Natuurlijk wel, vrijheid blijheid. Ik zie dit verschijnsel echter wel als een bizar teken aan de wand. ‘Zwaar leven’, zong Brigitte Kaandorp al.…

Want je slaapt niet lekker als je niet weet of de oude eiken balken de volgende beving overleven (Loppersum) en je slaapt niet lekker als je weet dat er lood in water zit (Flint). Je ligt wakker als je weet dat het kan worden opgelost, maar dat men het te duur vindt. Te duur is. Te duur is?…

Hij zei er alleen niet bij welk mensenleven, want inderdaad onze oude buurman stierf in het korte bestaan van het buitenmeubeltje. Ruiterlijk gaf de vakman toe dat dit geen goede koop was geweest. “Ik maak een nieuwe”, zo zei hij, “Van oude eiken planken en zo solide dat je er geen omkijken naar hebt in de volgende tien jaren.”…

Hij moet uren in gedachten onder de eik gezeten hebben. De heidag is ten einde. Zijn collega’s zijn allemaal al richting huis vertrokken. Van Maarten ontbreekt ieder spoor. Alleen hij, Kees-Jan en de oude eik. Op de grond steekt een witte iPod schil af tegen wat groene heideplanten. Alles is stil. Heel stil.…

Ze was zichzelf niet meer en voerde hele rituelen op bij de grote oude eik in de tuin, waarbij ze huisdieren offerde. Zijn collega was eens een kijkje gaan nemen bij haar thuis en had haar gewaarschuwd dat dit soort praktijken verboden waren.…

eik en duinen, een besluit dat de aarde niet merkbaar uit haar evenwicht bracht, dit kwam goed uit, wereldschokkende-dingen-doen behoorde al geruime tijd niet meer tot mijn ambities, maar eenmaal door de straten gaand, kreeg ik honger naar meer stadsleven, zo gezegd, zo gedaan (wie of wat zou me tegen moeten houden?)…

De laatste vijf jaar van je getormenteerde leven was de cirkel rond en klom je soms nog in een oude eik om het kind in jezelf weer te ervaren en te eren. Je boezemvriend Henry bezocht je nog geregeld en tijdens de boswandelingen werd er hartstochtelijk gevreeën.…

Het gezelschap naderde de oude eik waar Liselore vorige keer de eenhoorn gezien had. Ze bleef stil staan en tuurde naar de boom. Hij zou er toch wel zijn... Opeens zag ze de punt van de hoorn vanachter de eik tevoorschijn komen, met het fraaie hoofd en lichaam van haar lieve eenhoorn erachteraan. Liselore hield haar adem in...…

Hoe hij ook zijn best doet om aan een grote oude eik midden in een uitgestrekt landschap te denken, iedere keer ziet hij weer hetzelfde beeld voor zich. Steeds in een andere gedaante. Eerst die van zijn vrouw Monica, dan die van minnares Annemarie, gevolgd door die van Marieke, zijn personal assistent.…

Je kwam bij een grote, oude eik, die jou vroeg om te zingen. Je zong diverse melodieën in diverse talen en je raakte ongekend gevoed. Deze vocale variatie en kracht noem jij Soul Singing. In al die taalgebieden is jouw ziel ooit thuis geweest, in andere incarnaties. Je ontdekte de helende kracht van de stem van de sjamaan in jezelf.…

Waarachtig, onvermoed zag ik daar, aan de voet van de oude, bedaagde eik, te midden van een wereld die aan het vergaan is, te midden van de somberheid en onder een bedekte, asgrauwe hemel, het uiterst fragiele, kwetsbare, witte sneeuwklokje, als te voorschijn gekomen uit een sprookjesboek, als gezonden door een Onbekende tot onze troost in een heilloze…