Alle inzendingen over pijnen

Na maanden van pijn wist ik wat die pijn was. Mensen begrepen mij, ik begreep mezelf. De dokteren zeggen heel makkelijk, leer er maar mee leven, we hebben niks voor je en je zal je gehele leven pijn blijven houden, eikel weet jij zelf wel wat dat is pijn, echte pijn die je vasthoudt, je laat beven, van pijn en angst.…

En het doet pijn, pijn, pijn! Alles in mij schreeuwt. Ik brul als een wild dier, ik verlies de controle en zak weg in mijn pijn. Mijn eigen losgeslagen wanhoop maakt me angstig en ik brul nog harder. Frustraties, herinneringen, nooit geheelde wonden en nooit verwerkte ruzies wervelen rond in mijn hoofd.…

Dat zelfs dit me alweer pijn deed. Zie je nou wel dat ik niks kon verdragen? Ik trok mijn kleren uit en keek in de spiegel naar mijn lichaam “o, wat ben ik toch een lelijk meisje,ik haat mezelf zo erg, ik ben zo lelijk en alles wat ik doe is verkeerd”zei ik tegen mezelf. Ik wist dat het verkeerd was om zo te denken, maar toch deed ik het altijd.…

Wat ik wél weet, dat ik veel last heb van Pijn. Jóuw schuld! Of… Lief, gun mij tijd. Ooit zal ik weer zijn. Degene die jij kende en beminde.…

Pijn. Angel was nu zes maanden. Doodongelukkig voelde hij zich. Hij kwam niet meer uit zijn mand, want de pijn was er nu voortdurend. Er was ook een erger soort pijn: de mensen gaven hem te eten, gingen vaak met hem naar de dierenarts, maar ze hielden niet meer van hem. Zelden kwamen ze bij zijn mand staan om hem te strelen of te knuffelen.…

Ben ik dan niets waard? Zouden ze me zo kunnen laten vallen? Meenden ze het? Tranen puilden in mijn ogen, maar vooral voelde ik de haat die door mijn aderen stroomde. Boosheid, vooral tegen mezelf. Maar meer dan dat, agressie. Ja, het was agressie. Ik heb geen bescherming meer nodig. Ik hoef geen armen meer om me heen. Geen hek om mijn huis. Ik wil…

De pijn die door haar lichaam gaat maakt haar rustig en zorgt dat de chaos in haar hoofd wat minder wordt. Langzaam vermindert ze het knijpen en kijkt tevreden in haar handpalmen. De afdrukken zijn diep en duidelijk zichtbaar.…

Ik had het goed gezien, het onheil. Ook de tweede keer. Johan De Smet (1975 - .…). Die vier puntjes. Alsof iemand ongeduldig aan het wachten was tot ik erbij neerviel, de puntjes als symbool voor de tikkende vingers van de ambtenaar die met een goedkope balpen in zijn andere hand al klaar zat om het jaartal in te vullen. 2011? 2036? Zeg het maar. Wie…

Rogier kende Erika al enkele jaren en hij was in stilte aldoor verliefd op haar gebleven, hoe zijn leven ook verliep, hoe hij soms ook door andere passies werd afgeleid en in beslag genomen. Zij was zijn geheime liefde, van wie hij ooit hoopte dat ze zou bijten als een hongerige karper. Hij zou de pijnlijke vissenhaak behoedzaam uit haar geliefde…

Pijn is niet fijn, ik vervloek de schepper die mij er mee opgescheept laat zitten. Enfin, ik ga nu boterhammen beleggen voor morgen, voor tussendoorklanten met hun eigen leed.…

Ik hoorde haar pijn, maar was te jong om die echt te kunnen begrijpen. Tegenwoordig denk ik met enige regelmaat terug aan haar en haar zoon Paul. Leeft hij nog, is hij dood? Heeft iemand hem kunnen helpen? Heeft ze hem ooit weer gezien. De pijn die zij destijds voelde, begrijp ik helaas nu maar al te goed.…

Ik besloot te gaan toen de avond en de nacht zich over de stad ontvouwden; ik moest gaan want er moest een eind komen aan de pijn. De vervangende tandarts zei nog dat ik "niet flauw" was. Moest ik daar trots op zijn? Ik schertste en lachte nog met hem terwijl hij het zware mitrailleurvuur van zijn instrumenten op mijn gebit losliet.…

Maar het doet zo'n pijn. En ik moet nog zoveel leren. En ik hou zoveel van haar. En van hun. Ik moet durven geloven in later. Geloof maakt meer kapot dan je lief is. Of is dat te cynisch?…

Daarna begon de pijn. Ik heb haar gezien, niet levensvatbaar hing zij aan een streng. Ik heb haar toch nog Femke genoemd. De pijn is gebleven.…

Ik begon ook te huilen, maar kreeg gelijk een stekende pijn in het hart. Toen brak mijn lichaam open en ik zag op het water dat de mensen die het niet hadden overleefd verschrikkelijk om haar moesten lachen.…

Mijn hele rug doet pijn, mijn ellebogen zweven minstens vijftien centimeter boven de tafel. Het lukt me niet, hoe zeer ik het ook wil. Help! Als ik de oefening een aantal dagen om de twee uren herhaal, zal ik grote vorderingen maken, belooft ze. Ondertussen zijn we twee weken verder.…

Al de mensen die mij pijn hebben gedaan in mijn leven, zal ik vergeven.…

De pijn om alleen in bed vanwege gewrichten in ongerede, alles gedaan maar niets kunnen. Ik heb gedaan wat ik kon, zelfs van jou gehouden, maar jouw ongenaakbaarheid deed mij slechts pijn.…

Want het leven doet soms zo'n pijn...…

Maar er is niemand die mijn pijn kan wegnemen. Ik ga het allemaal kwijtraken, mijn heerlijke werk, mijn geweldige collega's. Het klinkt zo cliché, maar ik raak hier vrienden en familie kwijt. Na een kwartier komen mijn collega's binnen. Verslagen gezichten, peinzende blikken en hier en daar tranen. We praten en huilen samen.…

Hoe ga je om met ondraagbare pijn? Pijn die je niet sinds een dag voelt, maar al een hele tijd? Pijn waarvan je weet dat je hem niet kan omschrijven en je al geen moeite meer doet om het uit te leggen? Pijn die je handelingen belemmert en vooral je gedachten? Hoe ga je daar mee om?…

Er is geen medicijn tegen religieuze pijn.…

Als ik de pijn niet meer voel, dan voelt die lekkerder.…

ik huil, nee ik grien van binnen in mijn eenzame, machteloze strijd voor het behoud van de Ziel en de Geest van u, mijn land- en tijdgenoten.…

Zoals altijd voel ik een snerpende pijn door mijn lichaam schieten, maar ik negeer het. Volgens de doktoren zit de pijn tussen mijn oren. Vanaf het dressoir lijkt het alsof starende ogen mij volgen. Portretten van overleden dierbaren.…

Opnieuw moest hij de innerlijke pijn bestrijden met nog meer heftige pijn. "Het is niet anders", verklaart hij. "Ze kunnen er niets aan doen". En de wachtlijsten zijn lang bij de GGZ...…

De man rookte bedaard z'n pijp, beet nu en dan op de tanden, maar verhief zich boven de pijn. Professor T. bewonderde die sterkte van ziel, en sprak daarover met lof, terwijl hij 't verband legde. Opeens geeft de moedige patiënt een gil. Professor had hem met een speld gestoken. -Hoe... zó schreeuwt gij, die zo-even...…

De pijn van de aardkorst. Ik heb genoeg gehad en vraag me af of dit alles is of dat er nog meer zooi uit zal groeien. Want dat gebeurt. Daarom hier mijn vraag; is dit alles?…

Ik zit op bed en staar uit het raam. Het is donker buiten. Gedachtes over mijn moeder gaan door me heen. Waar zou ze zijn? Is er een plek waar geesten heen gaan? Ik leun naar achter en stoot m'n hoofd..verdomme...hard sla ik tegen de muur. Niet dat de muur er wat aan kan doen maar ik voel me zo ellendig. Ik ga liggen en mijn ogen beginnen te branden…

Ik ben zelf de grootste veroorzaker van mijn pijn, omdat ik de pijn voel. Ik moet mijn pijn uitschakelen en vergeten dat ik dat ooit heb gevoeld. Één keer helse pijn lijden is genoeg om mezelf te doen inzien dat wat ik voel helemaal geen pijn is maar slechts ongemakkelijkheid die langzaamaan die bijnaam heeft gekregen.…