Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Pijn...

Ik zat alleen op mijn kamer, buiten regende het.“Waarom moeten ze mij ook altijd hebben?” dacht ik bij mezelf. Ik voelde me verdrietig, de dag was immers ook niet rooskleurig verlopen. Ik werd overal buiten gesloten op school. Als ze wat gingen doen werd ik zelden of nooit gevraagd. Mijn moeder schold ook al altijd op me, waarom kon ik ook nooit iets goed doen? Alles wat ik deed was verkeerd en als ik dan wat zei maakte ik het er alleen maar erger op, dan werden de ruzies tussen mij en mijn moeder alleen maar erger en ik voelde me altijd schuldig. Ik voelde me beroerd, liet me op mijn bed vallen en barstte in huilen uit. ik zit nu op 3 mavo maar vanaf de brugklas is het al mis, ik kon niet wennen aan de nieuwe school en ik voelde me er ook echt niet op mijn gemak in het begin. Dat ging na een poosje wel over maar ik was altijd alleen, ik had geen vrienden en wist ook niet hoe ik bevriend moest raken met iemand. Ik had nooit vrienden gehad, op de basisschool werd ik ook al altijd gepest en als ik vrienden probeerde te maken dan kwam mijn nichtje en pakte mij mijn vrienden weer af. Nu wist ik niet hoe ik vrienden moest maken omdat het nooit goed was gegaan. Ik stond op en pakte een fotolijstje op, ik had nog steeds de tranen in mijn ogen staan. “Opa waarom moest je ook sterven”fluisterde ik. Het was een foto van mij als baby bij mijn opa op schoot. Ik streelde zachtjes over de lijst heen “ik mis je…” en ik barstte weer in tranen uit. “Natasha!” riep mijn moeder van beneden, ik veegde gauw de tranen uit mijn ogen. “ja,mam” antwoordde ik “kom je eten?” “ja mam ik kom er al aan.” Vandaag kregen we chinees daar had mijn moeder nu uitgebreid voor in de keuken gestaan ”niet dat ik het echt lekker vind maar ik moet toch wat eten” dacht ik bij mezelf. Ik hing het fotolijstje weer aan de muur en liep naar beneden. Mijn vader zat al aan tafel, onder het eten zaten mijn vader en moeder wat over mijn vaders werk te praten. Hij werkte op een radiatorfabriek, dus onder het eten hadden ze het daar de hele tijd over. Ik zat erbij en zweeg. Gewoonlijk ging het eten niet zo, mijn vader praatte altijd wel over zijn werk maar meestal mengde ik me wel in het gesprek. Waardoor ik weer weet ik hoe vaak “sorry!” kon zeggen. Omdat ik me er volgens mijn moeder niet mee moest bemoeien of omdat ik een andere mening had of iets verkeerd had begrepen of zo… wat me dus in vele gevallen weer op een preek van mijn moeder te staan. Maar vandaag was het anders ik was stil want ik voelde me verdrietig en eenzaam, ik had geen behoefte aan een gesprek met mijn ouders dat weer op een meningsverschil tussen mij en mijn moeder uit kon lopen. Ik had mijn bord leeg en zei tegen mijn moeder dat ik naar boven ging. “heb je voor morgen je tas al ingepakt en heb je het huiswerk af” vroeg ze. Waarop ik dus weer een beetje geïrriteerd “ja mam”antwoordde. “heb je weer slechte zin?” vroeg ze met een beetje kwaadheid in haar stem. “nee mam, ik wil gewoon naar boven, dadelijk mis ik mijn serie nog”antwoordde ik nu ook een beetje kwaad. Ik kreeg geen antwoord terug, zette mijn bord op het aanrecht en zei nogmaals “ik ben naar boven.” Eenmaal boven barstte ik weer in huilen uit. Dat zelfs dit me alweer pijn deed. Zie je nou wel dat ik niks kon verdragen? Ik trok mijn kleren uit en keek in de spiegel naar mijn lichaam “o, wat ben ik toch een lelijk meisje,ik haat mezelf zo erg, ik ben zo lelijk en alles wat ik doe is verkeerd”zei ik tegen mezelf. Ik wist dat het verkeerd was om zo te denken, maar toch deed ik het altijd. Ik zakte in elkaar tegen de spiegel aan en begon weer geluidloos te huilen. Mijn hele lichaam schokte en ik kreeg hoofdpijn van het gehuil. Maar het moest gewoon, waarom luchtte het me nu niet op? Waarom? Ik trok mijn pyama aan en ging in bed liggen. “eindelijk rust fluisterde ik” en pakte bruintje vast, ik hield hem tegen me aan. “nu ben jij alles wat ik nog heb, bruintje”zei ik tegen mijn bruine knuffelbeer. Ik deed een licht uit en keek naar mijn duistere kamer. Maar ik schrok daar stond iemand of werd ik nu echt gek? Aan het voeteneinde van mijn bed zag ik toch duidelijk iemand staan? Ik werd bang want ik wist dat het mijn ouders niet konden zijn die waren toch nog televisie aan het kijken? Ik bleef kijken het leek meer op een schim dan op iets anders, een geest? Ik werd steeds angstiger en deed mijn ogen dicht om het maar niet te hoeven zien. Opeens hoorde ik een stem in me “je hoeft niet bang voor me te zijn, Natasha. Open je ogen maar” ik was nog altijd bang maar voelde toch dat ik veilig kon doen wat me gevraagd werd. Ik opende mijn ogen maar er was niets meer, het verwarde me en ik was doodsbang dat ik echt gek begon te worden. Ik viel verward in slaap...

Schrijver: natie, 21 januari 2004


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.5 met 15 stemmen 2.189



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Grietje
Datum:
6 februari 2004
Email:
gmeinenshotmail.com
Je proza-stuk is erg mooi geschreven in de fase van het puberen, verwarring onzekerheid, het twijfelen aan alles, vooral jezelf. Weet wel natascha het gaat allemaal voorbij en prent maar in dat het mooie nog komen moet.
Naam:
Ridzerd
Datum:
23 januari 2004
Email:
rmvdhome.nl
Als iedereen een 4 zou geven, zou je misschien beter kunnen stoppen. Maar aangezien je gemiddelde cijfer heel hoog is, zou ik zeggen: doorgaan.
Naam:
natie
Datum:
22 januari 2004
Email:
nathaliesub13hotmail.com
is er iemand die vindt dat ik er een vervolg op moet schrijven???
was wel mijn bedoeling maar weet niet of ik het nog moet doen...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)