“(...)
- Ik wil een boek schrijven.
- Een boek? Waarom?
- Nou, ik wil kwijt waarmee ik zit. En volgens mij heb ik iets te vertellen.
- Ik heb dat altijd als zeer opdringerig en verwaand gezien. Wat zouden anderen met mijn gedachten en meningen willen? Meestal hebben ze toch al genoeg aan hun eigen sores. Vroeger wilde ik ook wel eens een boek schrijven…
Een beetje verontschuldigend zegt ze: ‘Ik dacht nog wel: wat is die verwarming heet achter me. Ik keek achterom. Toen zag ik het pas… En ik begon nog te lachen ook...’ Ze is duidelijk geschrokken.
Het gebeurt tijdens een verjaardagsfeestje. Het is druk. Hapjes en drankjes staan uitgestald en iedereen kan toetasten. Ze staat bij de tafel en is in diep…
Mag ik jou als lezer verzoeken om mij niet ongelezen terzijde te schuiven. Ik wil mij heus niet opdringen, maar als perfect verhaal is het maar normaal om enige vrijpostigheid aan boord te leggen. Je moet me gewoon bekeken hebben.
Dat ik overkom als een omhooggevallen egotripper laat mij niet van dit standpunt wijken. Deze lap tekst is het summum…
De zon stond hoog aan de hemel, de warmte straalde van de struiken af en het stof van het pad kringelde bij iedere stap om mijn voeten. De wind kwam uit het oosten, wat bestendig weer betekende. Zo anders voelde ik mij van binnen.
Mijn auto staat al maanden te koop. Ik zit te wachten tot mijn lessen aan een instituut mogen beginnen. Ik wacht op…
Schrijvers die er een gewoonte van maken om personen of groepen af te kraken omdat ze er populair mee kunnen worden zijn geen knip voor de neus waard. Een schrijver moet echt zijn en ook zijn hart laten spreken. Wie niet echt is, is gezien.…
‘Hoi opa, ik dacht ik ga maar even bij opa langs. We hebben vanmiddag vrij gekregen, de meester is ziek. Bespannen of gespannen of zoiets – ik weet het niet precies.’
‘Je zult vermoedelijk wel overspannen bedoelen’. ‘Ja ja, ik geloof dat het zoiets was.’
‘Hoe is het opa?’ ‘Goed jongen, waarom vraag je dat? Zie ik er zo slecht uit?’ ‘Nee, natuurlijk…
975
Bezig met laden