Alle inzendingen over ventje huil

Toen ze op een hoek van een straat kwamen zagen ze een ventje huilen. Ingrid zei: ''Waarom huil je zo, manneke?'' Hevig snikkend zei hij: ''Oma gaf mij twee euro voor m'n spaarpot, maar ik wilde liever drop en zoethout kopen in de snoepwinkel.…

ik blijf huilen.…

De wedstrijden van ons eerste elftal zijn sowieso al om te huilen, dit geldt ook voor vrouwenvoetbal in het algemeen en voor het weer van de afgelopen maanden. Dat is dus de kat op het spek binden. Dat ga ik nooit droog houden. Eens zal ik weer moeten. Een goede supporter staat er ook in barre tijden.…

Aan de kant van de plas was veel eendenkroos en dat zag het ventje aan voor gras en liep hard hollend zo het water is.…

Stond ie net zulke gezichten te trekken als de gebarentolk bij het nieuws, maar ik ken die taal dus niet en ineens neemt het jochie een spurt, rukt de deur open en springt in m’n armen om er nooit meer uit te gaan en alles wat ik doe is huilen! Huilen om die verdomde ziekte die ons sociaal beknopt tot in de tenen, tot in de ziel!…

Toen Wouter een wandeling maakte en weer bijna thuis was werd hij aangesproken door Sonja, een vriendelijke jonge buurvrouw verderop in de straat. Ze zei: ''Hallo Wouter, weet je het al? ''Wat dan?'' ''Achter in de straat is een gezin komen wonen met zes kinderen, asocialen zijn het. Van een buurvrouw heb ik gehoord, dat hun moeder de hele…

Tegen zijn chef gezegd “ik vind je om te huilen”. Chef boos, baan weg. Dat dan weer wel. Of ik wel eens huil? Tuurlijk. Gisteren nog. Iets te veel mierikswortel op mijn sushi gedaan...…

Ze huilde en huilde en bleef maar huilen, onafgebroken, snerpend en ontroostbaar. Een collega van me bestond het indertijd dit onverdraaglijke huilen vertederend te noemen. Ik had haar kunnen neerknallen! Dan krijg je dit er ook nog bij: het verpletterende onbegrip. Laatst zag ik een boek: Rustige moeder, rustig kind.…

Om te huilen, de bureaucratie is om te janken, geld dat aan stokken blijft hangen is gewoon nu net zo erg als het immense schandaal dat die elf gasten die zeggen te kunnen voetballen, hun poten met goed fatsoen alleen nog maar onder het dekbed kunnen trekken.…

Ons ventje nam zitting in een kabinet dat vast besloten was om de armen onopvallend uit te roeien. Een aantal zou nu al voor een tribunaal moeten verschijnen. Ons ventje past er goed tussen. Toen beging hij een nog grotere stommiteit dan waaraan ze in dat milieu gewend zijn. Hij loog tegen de andere leugenaars.…

Deze uitdrukking heb ik van een vroeger buurmeisje gehoord en ik heb besloten die "er in te houden" Ik huil gauw, soms erg onverwacht en je zou kunnen denken dat ik dan depressief zou zijn of zo. Niet echt huilen, maar gewoon dat tranen om niets uit je ooghoeken rollen, vaak ook nog in stilte.…

Het is niet bijzonder warm in de raadszaal, maar een iel ventje loopt naar ons werkkamertje en pakt een spuitbus. Axe. Op zijn leeftijd wist ik niet hoe je deodorant spelde, of waartoe het diende, maar dit ventje spuit royaal zijn beide oksels vol, zodat ik vrees dat het zijn trui in druipt.…

En nog herinner ik me die keren dat mijn Vader me mee nam op zijn arm om mij vervolgens op het tuinpaaltje van de kleine voortuin vol met paardenbloemen en goudsbloemen te zetten, zodat ik, naar rechts kijkend, als klein ventje, ook de schepen kon zien die door het kanaal voeren.…

Net toen ik een been in bed had gehangen, hoor ik mijn dochter huilen. Nachtmerrie. Van haar harde brullen werd broerlief ook wakker. Vicieuze cirkel. Daarna nog een hoestbui van mijn kleine diva, waar natuurlijk op gedronken moest worden en zo was het weer laat toen ze eindelijk in volledige rust lagen.…

Je kunt janken zoveel als je wilt, als je maar lacht om je eigen gejank.…

En - het is eerder vertoond - ik huil. Ik huil om duizend-en-een nooit beleefde gevoelens; ik huil om honderd voorgoed verloren sentimenten, om tientallen kwetsuren en ik huil om het panorama van het vergeten leven dat ik niet meer op kan roepen en om het landschap van het nooit-geleefde leven dat zich niet meer voor mij zal ontvouwen....…

'Ik wil huilen' zegt hij. 'Waarom?' 'Ik heb verdriet' 'Zal ik je troosten?' 'Nee ik wil huilen' 'Waarom?' 'Anders ben ik geen mens.' 'Ik kan zien dat je een mens bent' 'Alleen mijn eigen blik telt.' 'Hoe heet je verdriet?…

Nu snap ik helemaal niets van schaatsen maar toen ik afgelopen zondag thuiskwam zag ik iemand bijna in huilen uitbarsten omdat ze een zilveren medaille had gewonnen. Eerst dacht ik nog: die heeft een been gebroken, maar nee hoor. Zij had zilver gewonnen en rampzaliger kan het niet. Toegegeven, ik snap echt helemaal niets van sport.…

Van zoveel schoonheid moet je bijna huilen. Oh Vienna…zong Ultravox al. Waaraan ik nog toevoeg…een metro- en tramnet dat je, zonder die ellendige OV-chipkaart, permanent in een perfecte aansluiting met een maximale wachttijd van enkele minuten overal heenbrengt. Een Praterpark dat vijf keer zo ruim is als het Vondelpark.…

Nog koester ik het kleine portretje in het fotolijstje van de man die daar zo vrolijk en charismatisch is afgebeeld als een dansende godheid, mijn lang verloren kameraad en wonderlijke vriend die heeft gesproken over "diepe vriendschap" en over "samen zijn" maar die mij in vertwijfeling heeft achtergelaten en die nu verblijft in verre, onnaspeurlijke…

En ik, ik heb slechts een schouder om van te huilen.…

En zo vroeg de genoemde groenteman, getooid met de wonderlijke naam "Pauw van Loon", mijn moeder eens: "Als ik dood ben, zul je dan om me huilen?" "Ik zal voor je bidden", beloofde mijn moeder.…

Achter mij krijgt een ventje een duw. Hij staat met z’n voet op een hand van een wildvreemde. ‘Niet op het hek lopen, dat heb ik je nu al vijf keer gezegd’ probeert zijn moeder de situatie te redden. Te laat. Het ventje is opnieuw schuldig en blijkt de rest van de vijftien rijen niet meer te troosten.…

Hoeveel AD-lezers zien het ventje in zijn bedje staan? Hoeveel oma's slikken en slikken nog een keer bij dit hartverscheurende plaatje? Hij is verstoten. Door zijn ouders. Achtergelaten. Ik oordeel niet. Niet over de ouders.…

Het ventje ging nog harder huilen en dook opnieuw de apotheek binnen. Opnieuw stoof de medicijnman naar buiten die, na een summier onderzoek, de man terug bij de positieven bracht. Die was eenvoudig van zijn stokje gegaan door de emotie en zijn hartkwaal (maar dàt wist de apotheker niet).…

Eigenlijk moet ik een beetje huilen, er is zoveel kapot gemaakt. Neederland.…

Humor als het niet om te huilen was met de wolven in het Bos.…

ik huil, nee ik grien van binnen in mijn eenzame, machteloze strijd voor het behoud van de Ziel en de Geest van u, mijn land- en tijdgenoten.…

en een deur die voor mij openstond ik moest de weg vinden zonder gids Ik had een stok nodig om op te steunen en ook een houvast Dankzij jou heb ik een schouder om op te huilen een gids om mij de weg te wijzen een stok geloof en houvast Hoe kan ik jou ooit bedanken?…

Ik huil nog een keertje, je zegt dat ik moet bellen.…