Dit speelde zich af in 1970

Het kleine manneke hield veel van zijn opa. Hij zat al in de eerste klas van de christelijke lage school en vond de verhalen die opa uit de bijbel voorlas heel mooi. Zelf kon Keesje ook al een paar woordjes lezen. Bijna elke dag ging hij na schooltijd naar opa, die aan de overkant van de straat op één hoog woonde. Oma was er niet meer en daar had hij nog steeds groot verdriet van. Oma was op een ochtend toen ze boodschappen ging doen op de trap duizelig geworden en naar beneden gevallen en is in het ziekenhuis overleden.

Keesje had al tegen opa gezegd of hij de boodschappen mocht doen, maar dat had opa niet goed gevonden, want de winkels waren aan de overkant van de straat en er was veel verkeer. De moeder van Keesje was als de dood dat hij aangereden zou worden, want dat was al een keer bijna gebeurd. Gelukkig kon de automobilist door hard te remmen een ongeluk voorkomen. Daarom mocht dat jong niet meer alleen oversteken en bracht moeder hem naar de overkant als hij naar zijn opa wilde gaan.

Wat wel fijn was, dat aan het einde van de straat een park begon, een mooi park met veel paden en plassen, waar opa vaak ging wandelen en de eendjes ging voeren. Keesje mocht op een warme zomerdag ook mee, maar dat jong was zo wild en dook een keer de plas in. Aan de kant van de plas was veel eendenkroos en dat zag het ventje aan voor gras en liep hard hollend zo het water is. Daar ging hij dan kopje onder en opa had de schrik van zijn leven, hij was niet zo goed ter been meer, maar gelukkig kwam dat jong met zijn hoofdje boven water, helemaal groen natuurlijk van het kroos, maar een jonge vrouw die daar met een kinderwagen liep, kon Keesje uit het water op het droge brengen. Wat was opa blij, maar zijn hart bonsde in zijn keel.

Het was geen gezicht hoe Keesje eruit zag, helemaal groen, zelfs zijn blonde krullenbol was niet meer te zien. De lieve vrouw maakte hem schoon met een luier, die ze in de kinderwagen had liggen. Opa ging naar huis met Keesje aan zijn hand, want hij mocht even niet loslopen, bang dat opa was, dat hij weer het kroos als gras aanzag. Thuis gekomen had zijn moeder hem al aan zien komen aan de hand van opa en was geschrokken hoe hij er bij liep, zijn kleren nog drijfnat en nog kroos in zijn haar. Opa vertelde zijn dochter wat er gebeurd was. Moeder moest eigenlijk wel lachen om die kleine dondersteen, hij was zo wild, een echte jongen.

Thuis werd hij onder de douche gezet en goed schoon gewassen en kreeg hij zijn oude versleten kleren aan, want dat was het beste voor hem, de ravotter. Het was op een woensdagmiddag dat Keesje vrij was van school. Na een poosje gespeeld te hebben met een hoepel en later met vriendjes diefje met verlos, een leuk spel. De spelleider fluistert bij elk kind de naam van een dier in het oor en daarna rennen de kinderen door elkaar en doen luidkeels het geluid van hun dier na. Het spel is klaar, als alle soortgenoten elkaar gevonden hebben.

Toen alle kinderen weer thuis waren kreeg Keesje een dubbeltje van opa om een ijsje te kopen. Dat jong natuurlijk met spoed naar de ijswinkel en blij om van een ijsje te genieten. Hij kreeg de schrik van zijn leven, Het dubbeltje zat niet meer in zijn broekzak. Daar stond hij dan vóór de ijswinkel met tranen in zijn ogen en begon zowaar hard te huilen. Een lieve dame zag hem huilen en kreeg medelijden en vroeg wat er aan de hand was.
Keesje zei: ''Ik heb van opa een dubbeltje gehad om een ijsje te kopen, maar ik ben het verloren'', en hij begon weer hard te snikken. De dame kon het niet verdragen en gaf dat ventje een dubbeltje om een ijsje te kopen.

Toen begon Keesje nog harder te huilen, wat de dame zeer verbaasde, en ze zei: ''Waarom jank je nou weer?''
Keesje: ''Ik had kwartje moeten zeggen.''
De dame trapte daar niet in en moest wel lachen en dacht, dat is nu al een knoeier.
Later toen hij groot was werd bij een beroepskeuze vastgesteld, dat hij geschikt was om econoom of minister te worden, maar daar bedankte hij voor.