Alle inzendingen over vuist

Het probleem van alleengaanders is dat je ze nooit bij elkaar krijgt, een vuist zullen ze niet kunnen maken. Hooguit een middelvinger.…

Ome Willem zei het vroeger al: Deze vuist op deze vuist en zo gaan wij naar boven! Terwijl de struisvogels van het Forum juist de diepte opzoeken.…

Adolf lacht in zijn (pantser)vuist en Eva eet een appel.…

Niets landverraad, maar een vuist tegen de schending van mensenrechten in wandadenland Oekraïne!…

Eigenzinnig maak ik een vuist, ontsnap dan knikker, er is meer. Ruimte moet er zijn voor iedereen, tegelijkertijd niet te bevatten. Er knapt iets in mijn hoofd.…

Ze sprong tegen hem op als een schaap tegen een leeuw en haar vuisten beukten op zijn borst. Haar mond kreeg een krampachtige trek en de tranen liepen over haar gezicht. Ik hoorde niets, maar ik zag haar mond opengaan en ze hief haar gezicht op terwijl ze tegen hem leek te gillen. Hij glimlachte nog steeds.…

Watskebeurt zult u nooit weten, gniffel gniffel, lachen in de vuist tovert een glimlach op mijn gezicht. Sliep uit. Maar morgen even niet, op tijd m'n nest weer uit, klanten zijn koningen. Vegen, kloppen, zuigen, dweilen, zemen. Als de boodschap maar over komt, dan heb ik een prachtdag, en weer niets te vertellen.…

Een golf van haat brak in mijn jeukende vuist. Maar ik bedwong de vuist uit gewoonte of uit medelijden. De chauffeur keek zo schuldig mogelijk alsof hij mij had aangerand. Er daagden geen getuigen op. De enige die het had kunnen zien was laf gevlucht, zichzelf wijsmakend dat hij geen tijd had voor verklaringen.…

Als het zover is lach ik in mijn vuist, voornoemde creaturen hebben nooit geleerd te bezuinigen, 'na mij de zondvloed', ik hoop dat ze verzuipen in hun schulden. Schoppen is troef.....…

Hij liet ook zien hoe je met een vuist het hardst kon slaan. Dan moest je een vuist maken met je duim eromheen. Niet in je hand want dan zou je je duim kunnen breken. Vervolgens de middelvinger iets naar voren. Op een keer op school tijdens een laatste gymles voor de vakantie hadden we apenkooi.…

Ik ril voor de hamer die trilt in de zwetende vuist, onder neonlampen. Je hoort hoe hij een knie verbrijzelt, botsplinters in weefsel. Zijn adem jaagt onder koud neon en houdt me gegijzeld. De tang wringt de gouden kies uit mijn kaak, de bel van bloed spat open, een gorgel in de haard van mijn strot.…

Langzaam trok zij haar hand die in mijn gebalde vuist zat naar haar gezicht. Ze plaatste mijn vuist tegen haar wang en keek mij liefkozend aan. Ze zuchtte diep en langzaam knipperde ze met haar ogen. Ze bracht mijn vuist tegen haar lippen en gaf een langdurige zoen terwijl ze mij doordringend aankeek.…

(De trommel, vuist en waarheid) Trommels torsen is pittig. Soms zwaar. Vuisten vliegen vaak van acht'ren naar voor. De waarheid daarentegen laat zich maar door enkele kennen. Deze beschouwing tekent een waarheid die huidige feiten achterhaalt, daar de waarheid uiteindelijk altijd sneller is dan de leugen.…

De heren zouden hun vuisten ballen en stoere gebaren maken. Ik zou er stilletjes, verkrampt, verlegen en opgelaten bijzitten, vol van plaatsvervangende schaamte, als een "Fremdkörper", als een "displaced person". Door de nacht zouden we de terugreis weer aanvaarden.....…

Dan balt hij zijn vuist: ’Ik weet zeker dat het Nietzsche was die zei: “de gebalde vuist is het enige argument tegenover het domme gezicht.”…

Een liefdevolle hand zou in deze wereld een zeldzaam verschijnsel zijn, wanneer zij niet tevens in staat was zich nu en dan tot een vuist te ballen wanneer de mens in edele woede ontsteekt over een onrecht of dwaasheid. Dat zijn dingen die bij elkaar horen. Getransformeerde woede is liefde. Dat is wat de realiteit ons leert.…

Als een mambodanser met een steek in zijn blaas ontwijk ik de vuist van de kolos. Er schuilt een springveer in zijn schouder, beton in de biceps, een staalplaat in het middenrif. Mijn longen zwoegen. Ik verdraag nog net de opstoot tegen mijn druipende kin, de rechterhoek die mijn kaak ontwricht, de drilboor in mijn flanken.…

Toen spande zijn vuist en zwaaide zijn arm en doorboorde haar oor. De gil dreef de eerste klas tot opperste verwarring tot Bas wakker schrok. De juf kraste in een wolk van krijt: ‘Zus plukt een roos’ Terwijl ze voorlas plooide ze haar lippen overdreven, alsof ze in een vertraagde film een leger doofstommen toesnauwde.…

Bono is naar eigen zeggen 'MET GEBALDE VUISTEN GEBOREN'. 'Het bestrijden van onrecht zit nu eenmaal in mijn genen'.…

Met twee vuisten pakt hij de sloop boven mijn hoogd dicht. Ik zit erin als in de zak van Sinterklaas. Stofdeeltjes kriebelen tegen mijn neus. Ik zie niets dan wat vage lichtbewegingen. "Niet niezen nu, doodstil zitten!" Dan voel ik me opgetild. Ik hang in de lucht. Maak een zwevende zwaai door de lucht.…

Bilderberg lacht in een vuist, de groep kleeft aan als een zwaanzinnige. Verbreek de ketenen, sla neer de kliek die opzet, drijf het zwaard in het hart van de arrogantie, breek vrij en word de mens die je bent.…

We krijgen het heen en wéér die trauma's...en die narcistische puist maar groeien...wordt het spuiten of slikken we een vuist vol pillen? Hier in Hillywood keken we altijd naar Dallas.…

Sommige van die bloemen werden sterke vuisten, andere veranderden in ronde zuignappen. De vuisten begonnen erop los te slaan! De zuignappen vielen ook aan, kleefden vast aan die meppende handen! Het volgende ogenblik was de kamer vol betoverend licht van glimwormen. Dat bracht de vrede terug. De wand was weer vol liefelijke bloemen.…

Tien verdiepingen hoog rijst de kantelende muur, nadert de vuist van water. De top klimt en helt voorover. Zijn voorganger is de laagste eb. Vissen spartelen op het droge. Het koraalrif wordt door omgewoeld zand verstikt. Een jongen waagt zich verder maar het tij kan niet meer keren…

De uitzinnige reacties, het gejuich en de gebalde vuisten na iedere passage van Verstappen. Het zegt iets over de staat van het land en zijn bevolking.…

Trager dan zij heen renden, schudde hij zijn vuist en trager dan de kinderen de hoek omsloegen en beseften wat voor een verrukking zij ondergingen, merkte de man het bloed op dat in straaltjes uit zijn wenkbrauwen sijpelde.…

Maar hun vuisten sloegen vergeefs op gepantserd glas, nauwelijks een trilling. We waren stille getuigen. Alhoewel…ons gefluister verzonk in hun bemoeiziek rumoer. Ze lieten ons maar lispelen in onze sluimer. We zagen dat het goed was en berekenden ons vluchtig geluk, wat er nog over schoot. En gulzig gingen we door, ons haast verslikkend.…

Ze lagen daar met hun zwaarden in hun verkoolde vuist. Alsof ik nog een reutel kon vangen, een flard van hun afscheid zou herkennen. Alsof in de schamele schrei van de weduwe een geheim school, bewaakt, verdedigd door haar zwaaiende armen, waarmee ze naar de herfstlucht sloeg. De laatste letter was in hun keel gestokt, in gegorgel van bloedbellen.…

De dronkenlappen beantwoorden het verzoek met 'kutkankerhoer, kutkankerhoer' en herhalen dat nog een paar keer, terwijl ze hun vuisten ballen naar het slaapkamerraam. Scheldend kiest het gezelschap het ruime sop. Meneer kijkt het zooitje peinzend na. Het ontgaat hem dat zij wat stilletjes is.…

Vloekend stak hij zijn gehandschoende vuist in hun richting op. Even hielden ze op. Ze verwachtten wellicht een pandoering.…