Alle inzendingen over weemoed

De weemoed in een oud gedicht blijft echter niets dan woorden, stijl zonder gezicht. Mijn hart gaat uit naar oude dichters, gekweld en kwellend in hun zelfverzonnen romantiek. Mijn ziel hunkert naar de veilige warmte in drama en tragiek. Iets in me is geknakt, gebroken, te lang vervlogen in vergetelheid.…

Wat er ook aan "verdrietliederen" in omloop is, voor mij kan niets ter wereld op tegen "Ständchen" van Schubert. Ongeveer vijftig jaar geleden heb ik dat voor het eerst gehoord in de uitvoering van D. Fischer-Dieskau en nog altijd grijpt het mij zo hevig aan dat het bijna lichamelijk pijn doet.…

Toen het geluid van misschien wel honderd paardenkrachten hoorbaar werd gingen wij uit elkaar en dacht ik de weemoed in de ogen van het paard te begrijpen.…

Met een soort van weemoed voel ik het natte zand onder mijn voeten wegslippen. Zandkorrels glijden en glippen tussen mijn tenen. Mijn voetzolen zakken dieper weg , terwijl het zeewater klotsend in kleine golfjes, op en af in schuimende kopjes mijn benen omcirkelen.…

In onze indrukwekkende bibliotheek zijn zelfs de geschriften van Plato te verkrijgen en ik sloeg een boekwerk open; links op de bladzijden de tekst in de edele Griekse taal; rechts de Engelse vertaling en weemoedig besef ik dat eens, in lang vervlogen tijd het Grieks, weergegeven in de wonderlijke lettertekens, mij niet vreemd was en dat ik haar als…

Het regende zachtjes op de zaterdagmorgen waarop hij volgens afspraak aanbelde: een mannetjesputter, een Hercules, die mij zou helpen met het leegruimen van de berging van mijn woning, waarin zich gedurende drieëntwintig jaar het nodige had opgestapeld. Tijdens de werkzaamheden in de catacomben van mijn huis kwam een boekje tevoorschijn dat op de kaft…

Weemoedig denk ik aan de geschenken van tante Miet, aan de onschuld van een vrouwenleven, doorgebracht binnen de kloostermuren, terwijl de wereld voortholde in oorlog, technocratie en geweld.....…

In een oude buurt van Tilburg strekt zich de straat uit waarin mijn geboortehuis staat. Het zal er vermoedelijk lang na mijn dood nog staan. Sinds jaren wonen er anderen dan onze familie en er hebben al veel anderen gewoond. Toen mama nog in de bejaardenflat woonde, wenste ze hen heimgelijk veel geluk toe in het huis dat zozeer tot het hare werd,…

Nu resteert de weemoed. Het is duidelijk te zien, een uitbundig soort vrouw was ze niet. Haar verborgen tristesse trok me aan. De mij dierbaarste foto staat voor mij. Een energieke prachtige blik, jong, uitkijkend naar wat de toekomst zou brengen.…

Ik denk met weemoed terug aan 'De ballade van Jan Lul'.…

Vandaag is het weemoed wat ik voel, een niet direct te omschrijven gevoel van verdriet en gelatenheid. Ik probeer uit te vinden waar het vandaan komt. Ik vermoed dat het komt van de gedachte dat ik iets verkeerds heb gedaan.…

Maar weet je, ik ben vooruitlopend op: wat weemoedig aan het worden want ineens begrijp ik wat het betekent als mensen niet zo lekker zijn in de komende herfst veel beter. Mensen met de winterblues, mensen met een dip, omdat de zon te weinig te zien is. Natuurlijk komt de zon elke dag op, maar mensen willen haar voelen!…

De lucht is grijs, die is vandaag niet anders geweest dan grijs en daarom snap ik ineens heel goed wat een herfst- depressie is, want als ik naar buiten kijk, word ik weemoedig, niet zozeer omdat de zon verstek heeft laten gaan, maar domweg omdat: in de herfst van mijn eigen leven, het weer mee gaat doen en daar heb ik helemaal niet om gevraagd...…

(voor Irina Odoyevtseva (1895 - 1990)) Jij bent geboren als Iraida Heinike op 15 juni 1895 in Riga, in het Russische Rijk. Riga is nu de hoofdstad van de Republiek Letland. Jouw vader was Gustav Heinike, een Baltisch-Duitse advocaat. In 1914 trouwde jij met jouw neef Sergei Popov en heette jij Iraida Popova. In 1918 verhuisde jij naar Sint-Petersburg…

Afijn, het jaar loopt ten einde, ik kijk met weemoed achterom en besef dat we aan vooruitgang niets kunnen doen, aan achteruitgang evenmin.... Dus blik ik vooruit, wens iedereen een mooie jaarwisseling en een gezond 2018.…

Weemoed. Het is geen erg constructieve emotie. Dat geldt ook voor een aantal andere emoties. Maar soms word je erdoor overvallen en dan heeft het geen zin je ertegen te verzetten. Er zit niets anders op dan met je gedachten de richting te gaan die de weemoed je wijst en je erin te wentelen.…

Met weemoed gedenken we Ruud Lubbers, een premier die ondanks ingrijpende maatregelen wist te verbinden. Een democraat in hart en nieren ondanks zijn soms eigengereide optreden zelfs tegenover zijn eigen ministers.…

En als de regen valt, de donder na de bliksem door de achtertuinen rolt, ja dan denk ik met weemoed terug aan mijn vader. Onder het balkon, schuin de benen weggestoken, daar kreeg ik een les in respect voor de natuur. Maar ik moest er, vooral, van genieten, van de klap na de flits.…

In een zelfgemaakte bontgekleurde voile jurk fietste ik onder begeleiding van Hem bij nacht en ontij naar het verjaardagsfeestje van mijn klasgenote. Hij beschermde mij, ook op onze tocht naar het kantoor, waar ik zou mislukken.... Toen ik secretaresse was geworden, was Hij zo trots dat zijn dochter bij de Gemeente werkte, maar Hij kon niet beseffen…

Vol weemoed en verdriet denk ik nog vaak terug aan die kartonnen "aankleedpoppen" die je verschillende kleertjes kon "aantrekken", die je uit kon knippen en waarvan je de kleding dan met eveneens kartonnen lipjes aan de pop bevestigde. Schön ist die Jugendzeit, sie kommt nie wieder....…

Het schelpenstrand, het water dat zijn weemoed achter laat, dood uitspuwt in verloren opeengestapelde, lege, gekleurde schelpen ... maar in zijn voortdurende veranderlijke beweging van eb en vloed zijn levendige zichzelf blijft, geworteld in zijn vloeibare authenticiteit !…

Oudere bezoekers van deze site zullen met weemoed gelezen hebben dat professor Piet Steenkamp (CDA) is overleden. Zijn soms ludieke c.q naïeve optreden, waarmee hij de indruk maakte een amateur-politicus te zijn, zou in deze tijd onmogelijk zijn maar schonk menigeen een vrolijk moment.…

"Auf der Heide blüh'n die letzten Rosen" zingt men en zo zal de dag spoedig aanbreken van mujn zeventigste verjaardag en met weemoed en tranen zal ik instemmen met dit lied.....…

OLIEBOL - KERSTENGEL - VOORNEMENS - GAVE - LIEFDE - WEEMOED - KORTZICHTIGHEID - BRANDEND - COMPLIMENTJE - PITTIG - DOOF - ONEINDIG - BURENRUZIE - TRAPPELZAK – VORSTVRIJ Met weemoed dacht ze aan de gezellige familiebijeenkomsten met de kerst. De Kerstengel die elk jaar traditiegetrouw op de plaats van de piek stond.…

"We zijn maar één dood verschuldigd", verklaarde je me en bij het definitieve afscheid weerklonk een treurig en weemoedig chanson uit je zo geliefde Oostenrijk.....…

De bruingele pluimen deinen zacht, terwijl ze allemaal in dezelfde richting wijzen, trillen met tere weemoed, verlangen mee te zweven op die voortglijdende lucht. Maar ze hebben de edele gedachte dat ze zich zorgzaam moeten blijven buigen over wat beneden hen leeft. Dat is een woelige wereld, krioelend, klein en toch zonder maat.…

Met veel weemoed en melancholie aanschouw ik mijn geboortegrond....…

Zo herinner ik me vol weemoed en verdriet mijn ouderlijk huis nu de eenzaamheid die ik doorkruisen moet is als een onbegaanbaar pad, als een dorre en troosteloze woestijn.....…

Het zo graag bezochte herfstbos fluistert verschillende talen, die weemoedig, geruststellend of opbeurend mogen klinken. Het goud glanzende lover verblijdt mensenharten, spreekt daarbij van levensmoeheid van de bomen, die hun laatste pracht tonen, voordat ze kaal worden.…

geconserveerde en zo lieflijke en tedere metgezellen van onschuldige kinderen uit lang vervlogen tijden aan, die hun vroege, ontluikende levens begeleid hebben aan de vooravond van hun mogelijk turbulente en veelbewogen levens die zich zouden gaan ontvouwen waarin hardheid en ongeluk hun deel zouden worden en hun kinderspel een verre herinnering om vol weemoed…