Alle inzendingen over zonnebril

Iemand die een zonnebril draagt met ondoorzichtige glazen heeft heel wat meer te verbergen dan alleen zijn ogen.…

Als zonnebril kan je niet veel, je moet altijd afwachten wat ze met je gaan doen. Opzetten, afzetten, neerleggen, opbergen, weer tevoorschijn halen, oppoetsen en dan heb je het wel gehad. Het wordt schemerig, ze staat op, pakt mij van het tafeltje en loopt naar het strand.…

Een zonnebril kan hij dan van mij kado krijgen.…

Haar zonnebril was wel een heel apart geval en het kostte hem moeite niet te gaan lachen.…

Zonnebril op, een wegwuivend gebaar, zij moet naar de fitness, dat akelige mens met dat geblondeerde haar. Achter haar slechts de schimmige sporen van een onwelriekende geluid....…

Maar niemand zag het, ik droeg mijn zonnebril donker strak voor mijn ogen. I could feel it, Michael! Ik voelde het! En de kinderen voelen het ook!…

Bovendien blijkt het lot, of misschien wel een hogere macht, me gunstig gezind, want op het zelfde moment klettert de dure zonnebril die de man in zijn haar had gestoken in het urinoir. “Shit,shit,shit!!!!”, hoor ik naast me, gevolgd door een hoop gerommel. Het moet geen pretje zijn je zonnebril uit zo’n vies toilet te moeten vissen.…

De gehelmde agent zag er imposant uit met zijn uniform en zijn weerspiegelende zonnebril. Hij bukte zich voorover naar mijn openstaande raampje terwijl zijn linkerhand de kolf van zijn dienstpistool omarmde. Mijn ogen weerspiegelden zich in zijn zonnebril. Even een tip.…

Haar naam is Anouk en ze woont hier al vijf jaar en vandaag zag ik haar de trappen afdalen, gekleed in een mallotig aandoende uitrusting: een koptelefoon en een zonnebril aan en op het hoofd en voorts gekleed in een glanzende zwarte kniebroek die haar onelegante onderbenen bloot en onbedekt liet. Ga je iets bijzonders ondernemen vroeg ik haar.…

Misschien met iets minder kolossale zonnebril en op ballerina’s in plaats van op pumps. En ongetwijfeld met een extra tasje gevuld met pleisters, zakdoekjes en troostsnoepjes, maar we zijn er weer! Een begin is gemaakt. De eerste wedstrijd is gespeeld. Een voetbalmoeder is geboren.…

Langzaam laat ik mijn Ray Ban zonnebril zakken en lees de schreeuwende reclame: Neem nu een abonnement bij Telfort en ontvang gratis een mobiel, een kleuren-tv en een X-Box....…

Nu wil ik me niet verlagen tot Privé- of SBS6-praktijken, dus zal ik geen namen noemen, maar we kennen ze allemaal, de zuurkijkende dames inclusief zonnebril. Ook zoiets….of de zon nu schijnt of als het pijpenstelen regent, de zonnebril is een must. Hoe groter de bril, hoe groter het ego.…

Ze droeg een mallotige, bonte pet die ze op haar achterhoofd gedrapeerd had en een zonnebril en ze was slank van postuur.…

Daar ligt je zonnebril, je mobiele telefoon onder een boom. Voorzichtig kijk je omhoog. Die enorme boom, die met zijn hangende takken en honderden blaadjes een schaduw werpt over het trottoir en fietspad, die, met zonnebril op, de uitstekende tegel onzichtbaar moet hebben gemaakt. Maar dat bedenk je later pas.…

Mijn skipas fladderde aan een elastiek achter mijn hoofd, mijn zonnebril kleurde sneeuw blauw, maar de rust was opeens opmerkelijk.Ben ik misschien net een gondel ingestapt? “Meneer Van Verre” klonk een stem van de tandartsassistente door de intercom.…

Tegenwoordig met een Q koorts sikje en een zonnebril tussen de weelderige peper-en zout lokken. Overhemd net dat ene knoopje te ver open zodat het borsthaar van het alfa mannetje er guitig bovenuit kruipt. Zo loop je erbij in de PC Hooftstraat. Je moet maar lef hebben. Het is de vlucht naar voren van de ras opportunist.…

En een zonnebril, zodat ze ongemerkt naar betere benen kunnen kijken. De zomer doet wat met vrouwen. De avond vóór de eerste warme zomerdag zie je hen niet. Dan zijn ze met z’n allen druk in de weer in de badkamer met schuim en scheermesjes en vijlen en eeltverwijderaar en nagellak. Daarna jurkjes passen. Blauwe, rode, groene, witte, roze.…

Hij zit rechts, zonnebril in het haar, flesje bier in de hand. Zij ligt op haar zij, elleboog in het zand, lacht naar iets buiten beeld. Een kind op blote voeten. En een vrouw in een oranje badpak die haar gezicht afwendt. Ze zegt niks. ‘Weet je nog?’ vraagt hij. Ze knikt. Een vogel schreeuwt in de verte. Of een kind.…

Ik draag dezelfde schoenen, dezelfde zonnebril en zit op dezelfde handdoek. Maar om mij heen is er enkel zand en ontbreekt het adorabele meisje aan het clichématige beeld van een zonsondergang.…

Prachtige, donkere ogen, verbeeld ik me, al kan ik dat natuurlijk niet zien door die zonnebril. Of heldere, blauwe ogen, waar je in verdrinkt als je er te lang in staart. Hoofdstuk 1. Dat papier glanst te hard. Ik zou ook mijn zonnebril moeten opzetten, maar dan valt het moeilijker om oogcontact te maken, en daar begint tenslotte toch alles mee.…

Ik zak achterover in de koele bank, een glimlach om de mond, zonnebril op tegen de overdaad aan licht, mp3 speler op de oren met mooie muziek, mijn natje en droogje bij de hand - helemaal gereed voor de reis naar mijn familie in het verre oosten. Reizen, in beweging zijn, mij verplaatsen van plek naar plek, biedt me ontspanning.…

Christian draagt een grote donkere zonnebril en gaat zeer sjiek gekleed. Hij is Mike. Samen zijn we: Cliff Richard en The Young Ones! We zijn gezond gespannen. En dat blijven we. We mogen pas als laatsten 'op' deze middag. In mijn herinnering hebben we maar één keer geoefend. De single begint te draaien.…

Ze stond daar in volle glorie in haar befaamde rode jurk met zwarte mouwen en naast haar stond de bekende schrijver Jan Boter, volledig gekleed in het leer en met een elegante zonnebril op. Het leek wel een duo uit een oude film, of twee figuranten uit een boek van Violette.…

Geen tatoeages, geen camouflerende zonnebril, eerder een rugzak-akela met banjo, blokfluit, mondharmonika en mandoline. De ober herkent haar, weet wat ze drinkt en keert direct terug met Schweppes orange. Zonder ijsblokjes. Dat wekt mijn nieuwsgierigheid, want als ik dorst heb, dan drink ik datzelfde spul ook graag.…

Vind u het erg, dat ik mijn zonnebril opzet, want het felle licht van de zon bezorgt mij hoofdpijn.'' ''Mevrouw hoe kan ik daar bezwaar tegen hebben, dat beslist u toch zelf.'' Uit haar lichtgroen lederen tasje dat over haar ranke schouder hing pakte ze een etui en opende die en haalde er een zonnebril uit en zette die op.…

Zonnebril op dus. Ik wilde naar buiten al kon ik bijna niet op mijn benen staan. Had ik mijn grote mond maar gehouden want nu liep ik mee in een wandeling die ook gelijk een oefening was voor autoradiodieven. We moesten vlak langs de auto's lopen en je mocht niet naar de auto kijken en zeker niet in de auto's.…

Nog even in de spiegel kijken of de zonnebril niet beslagen is van al het gehijg, of de make-up nog goed zit, zweetplekken onder de oksels camoufleren en dan is het moment aangebroken om als een dame te flaneren over de Schuyt en gelukkig gaat ze dit beter af!…

Wat volgt is het bijpassende truitje, de blauwwitte helm, flashy zonnebril en als ik dan eindelijk mijn veel te dure koersfiets bestijg, is de metamorfose compleet: ik ben Tom Boonen. Tot ik begin te rijden. De eerste kilometers gaan nog. Daarna is het vet van de soep.…

Zonnebril nog nonchalant onder de pet. Er is sprake van een zwart granieten opstapje en dat valt met donkere glazen net buiten het zicht. BAM! Ik kletter zo een andere dimensie binnen. Daarnet nog ‘on top of things’, nu een gevallen man. Een onderdeel van een seconde denk ik de zaak nog te redden door m’n andere voet snel vooruit te zetten.…

Had ik nou maar mijn zonnebril bij me. Trouwens, wat is de grond toch zompig. En wat als we nou eens niet stil gingen staan, maar langzaam bleven lopen om het veld? Minder koude voeten en een veranderend perspectief op het spel. Die man bij het doel, zou dat de vader van Milan zijn, of zijn opa? Ze lijken zo op elkaar.…