Het onstabiele zelf

Ik voel de muren van binnen trillen. Niet bewegen.
Hij weet dat hij op de rand staat, dat zijn gedachten als gespikkeld glas door elkaar schuiven. Mijn handen beven - zijn handen? De scheiding vervaagt.
De kamer ademt. Of hijzelf ademt. Of ik adem.
Stil blijven staan.
Thomas herinnert zich hoe alles begon. Hoe ik - hij - de wereld zag als een verzameling fragmenten die elkaar niet wilden raken. De dag dat de werkelijkheid begon te scheuren was een gewone dinsdag. Grijs licht door het raam. Een kop koffie die langzaam afkoelt.
Je moet je concentreren.
Ik voel hoe hij door mij heen beweegt. Of hoe ik door hem heen beweeg. De grenzen zijn poreus, doorlaatbaar. Zijn herinneringen worden mijn herinneringen. Mijn angsten worden zijn angsten.
Niet vergeten.
Thomas weet dat de fragmentatie begon na Sarah. Na de dag dat zij verdween. Of was het ik die haar verloor? De herinnering glijdt als kwik door mijn - zijn - onze vingers.
Commando's botsen in zijn hoofd:
Herinneren
Vergeten
Vasthouden
Loslaten
Je bent hier. Je bent nu.
Ik zie mezelf van bovenaf. Thomas ziet zichzelf van bovenaf. We zien onszelf van bovenaf. Een lichaam op een stoel, bewegingsloos, terwijl de gedachten razen als een ontspoorde trein.
De stem van de therapeut galmt:
"Dissociatie is een beschermingsmechanisme."
Maar beschermen waarvan? Tegen wie? Ik weet het niet. Hij weet het niet. Thomas weet het niet.
Adem.
Het lichaam beweegt. Of bewegingloosheid beweegt. De ruimte trilt tussen herinnering en vergetelheid. Tussen "ik" en "hij" en "Thomas" zingt een onzichtbare trilling - de frequentie van ontwrichting.
Je bent veilig.
Veilig? Nergens is hij veilig. Nergens ben ik veilig. Nergens is Thomas veilig.
De muren ademen. De vloer ademt. Het licht ademt.
Blijf hier.
Ik voel. Hij voelt. Thomas voelt.
Eén.

Context: Thomas worstelt met een dissociatieve stoornis.

Dissociatie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 114