Beschouwingen

Ik maak mij zorgen over Germaine.

Toen ik haar voor het eerst ontmoette, dreef ze aan de oppervlakte van een emmer water. Ik heb haar eruit gehaald en voorzichtig neergezet met zicht op de klimop. Ze ademde nog.

Bij gebrek aan tijd verloor ik haar enkel uurtjes uit het oog en dacht dat ze op eigen kracht verder was gegaan, maar niks daarvan; ze zat nog steeds naar de klimop te staren.
Toen bedacht ik dat ze de trap misschien niet op kon en heb ik haar bovenaan neergezet, met zicht op de wijde wereld. Ze nam een aarzelende stap met één van haar vier poten, keek me glazig aan en bleef zitten.
Ik liet haar maar, ze was misschien verlegen. Toen ik ’s avonds ging kijken was ze terug naar de deur gekropen, de trap af. Ze kan het dus wel!
Maar ze blijft waar ze is, een beetje in de hoek van de onderste trede te wachten of er een slakje of een vlieg passeert. Ze wacht al de hele dag, en nu ook de hele avond.

Misschien heb ik me vergist in Germaine en is het geen vrouwtjeskikker, maar een mannetje, dat wacht op DE kus.
Ik heb daarover nagedacht, maar ik heb niet zo’n zin in een prins op dit moment.
Morgen zet ik haar nog eens bovenaan de trap.