Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Contrastmomenten, deel 2

In de afgelopen week heb ik een paar keer moeten sneeuwruimen: voor het pad naar de straat en voor de auto. En ik dacht aan de bewoners van de Alpengebieden. Voor die mensen is dat dagelijkse kost deze winter. Sneeuwval betekent een flinke inspanning. ‘s Avonds bij het weerbericht liet een foto genomen vanuit de lucht zien hoe mooi een landschap onder een witte sprei kan zijn. Door het raam in mijn slaapkamer had ik ‘s morgens ook al een prachtig zicht op de witte tuin gehad. Een wit petje sierde elk paaltje van het hek.

Zo is het met de meeste dingen: Hoe het is, ligt maar net aan het gezichtspunt van waaruit je het bekijkt. En dat is handig om te weten wanneer je iets tegenkomt in de buitenwereld dat je niet zint, wanneer je verzet voelt opkomen tegen iets waarmee je geconfronteerd wordt. Op zo’n moment kan het helpen om te weten dat het gevoel dat je hebt gekregen grotendeels, zo niet geheel, afhankelijk is van het perspectief van waaruit je de situatie meemaakt. Net als met die sneeuw: Kijk je er van boven op neer, dan krijg je een ander gevoel bij sneeuw dan wanneer je gehaast bent en eigenlijk geen tijd hebt om sneeuw te schuiven. De sneeuw zelf is en blijft H2O in de vorm van ijskristallen. Dat is in alle situaties hetzelfde. Het is het perspectief dat maakt dat je er een bepaald gevoel bij krijgt. Alle perspectieven zijn even waar. Er is geen perspectief dat meer of minder valide is.

En het leuke van perspectieven is, dat je erin kunt verschuiven. Er is niemand die je verplicht een bepaald perspectief te kiezen en daarin te volharden, waardoor je vervolgens automatisch de gevoelens beleeft die ermee gepaard gaan. Je mag altijd opschuiven naar een ander perspectief met een ander pakket aan emoties.

Maar meestal laten we ons in de luren leggen door plotseling opgekomen frustratie, irritatie of woede. Voor we het in de gaten hebben, zitten we op een spoor van verontwaardiging, irritatie of frustratie. We proberen in de uiterlijke situatie een rechtvaardiging te zien voor het opborrelende ongenoegen. En dan fulmineren we ertegen of proberen eraan te sleutelen.

Is het niet veel handiger om een ander perspectief in te nemen? Een contrastmoment wordt dan een uitnodiging om anders tegen een situatie aan te kijken, anders dan de default. Als dat lukt, gaat een heel pakket negatieve emotie eenvoudigweg aan je voorbij. Gewoon omdat je er op tijd bij was en van baan hebt gewisseld.

Ik zeg niet dat het makkelijk is, maar suggereer enkel dat je niet hoeft te settelen voor een default-perspectief dat onontkoombaar lijkt als een golf in de branding. Je bent niet overgeleverd aan het pakket gevoelens dat ermee samenhangt. Je kunt de beleving van een contrastmoment aanpakken voor een koersverandering en op zoek gaan naar een ander gezichtspunt. Op die manier treed je de werkelijkheid met een ander gemoed tegemoet.

Volgende week: een voorbeeld.

Schrijver: Hanneke van Almelo, 6 februari 2019


Geplaatst in de categorie: emoties

3.5 met 2 stemmen 743



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)