Een surrealistische sfinx met geheime ingangen

(voor Leonor Fini (1907 - 1996))

Jij bent geboren op 30 augustus 1907 in Buenos Aires. Jouw moeder Malvina Braun Dubrich kwam uit Triëst. Zij had Zuid-Slavische, Venetiaanse en Duitse voorouders. Jouw vader kwam uit Sarajevo en zijn familie kwam uit Benevento. In 1909 verliet jouw moeder in het geheim jouw vader en ging zij met jou naar Triëst, waar jij opgroeide. In 1923 werd jij wegens verzet tegen de leraren en het schoolsysteem van school gestuurd. Via de gezinsbibliotheek heb jij jezelf verder geschoold. In 1925 ging jij naar Milaan, waar jij tot 1937 bleef wonen. Al jouw eerste schilderportretten maakte jij in opdracht.

In 1929 exposeerde jij jouw schilderijen voor het eerst in de Galleria Vittorio Barbaroux in Milaan, samen met de werken van Arturo Nathan en Carlo Sbisà. Arturo is geboren op 17 december 1891 in Triëst. Hij had een ernstig oorlogstrauma en op advies van zijn psychiater Edoardo Weiss begon hij te schilderen. Giovanni Zangrando was zijn leermeester. Edoardo had contact met de schrijvers Umberto Poli en Italo Svevo en met Giorgio de Chirico en zijn broer Alberto Savinio. Arturo overleed op 25 november 1944 in het nazi-concentratiekamp in Biberach an der Riss. Carlo Sbisà werd op 25 mei 1899 in Triëst geboren en hij was bevriend met Arturo. Op 10 juni 1942 trouwde hij met Mirella Schott, de dochter van de koopman Edoardo en de schilderes Marina Gratzer, die bij hem studeerde. Zij kregen samen twee dochters; Marina (1948) en Paola (1952). Begin jaren 50 stopte hij met schilderen en ging hij verder als beeldhouwer/keramist. Tijdens de expositie ontmoette jij Giorgio de Chirico.

In 1933 maakte Henri Cartier-Bresson een schitterende, artistieke naaktfoto van jou in het water, waarbij jij met jouw benen een runeteken maakt. Wanneer ik daar eens goed naar kijk, dan is het geen wonder, dat er zoveel mannen voor jou gevallen zijn. Ik zou mijzelf ook zeker in de rij hebben aangesloten. Henri maakte ook een naaktfoto met de naakte André Pleyre de Mandiargues erbij, die de liefde met jou bedrijft of die dat poseert, want wij zien hem op zijn spiergespannen rug. Best wel een jaloersmakende foto, wat misschien ook wel de bedoeling was. Bij nader inzien zie ik dat op de naaktfoto zonder die hitsige André jouw niet met een weelderige haardos bekroonde schaamlippen door het koude water gekrompen zijn. De tepels op jouw volle, bijna water geworden borsten zijn keihard verrimpeld door de kou. Ik kan me haast niet voorstellen, dat die bronstige André zijn door de kou verschrompelde wormvormige aanhangsel tot volle glorie heeft kunnen krijgen. Verder was jij ook nogal behoorlijk theatraal ingesteld. Georges Platt Lynes heeft jou topless gefotografeerd en Dora Maar portretteerde jou met een zwarte miauw-miauw poes tussen jouw benen. Jij was een heel artistiek model. Bij jouw klooster op Corsica maakte Eddy Brofferio in 1965 en 1967 een weergaloze fotoserie van jou, mede dankzij jouw uitbundige kledij. In 1975 en later maakte Eddy elders de meest verrukkelijke foto's van jou. In 1970 zat je naast Federico Fellini op de bank en in 1972 sta jij samen met Brigitte Bardot in extravagante gewaden in jouw atelier te pronken.

In 1936 portretteerde jij Gogo Schiaparelli, de dochter van de mode-ontwerpster Elsa Schiaparelli, die de Dianade-halslijn sociaal aanvaardbaar maakte. Elsa's kleindochters zijn de actrices Marisa en Berinthia (Berry), die op 11 september 2001 in het eerste, gekaapte vliegtuig zat, die tegen het WTC vloog. Haar man was de biseksuele acteur Anthony Perkins, die in 1992 door een aids-gerelateerde longontsteking overleed. Hun zonen zijn de auteur/regisseur Osgood en de singer-zongwriter Elvis. Anthony werd 60 en Berinthia werd 53 jaar. Anthony ging in 1972 voor het eerst met een vrouw naar bed en wát voor een vrouw, de alom begeerde Victoria Principal!, die in 1973 naakt in de 'Playboy' poseerde. Rudolf Nureyev was één van Anthony's minnaars, die in 1993 door aids overleed en 54 jaar werd. In 1937 ging jij voor het eerst naar Parijs, waar jij o.a. met Salvador Dali, Max Ernst, Man Ray, Georges Bataille en de schrijver André Pieyre de Mandiargues bevriend raakte. André was sinds 1950 getrouwd met de schrijfster/schilderes Bona Tibertelli de Pisis, met wie hij een dochter kreeg. Bona was de nicht van de schilder Filippo De Pisis.

In de jaren 40 woonde jij vooral in Monte Carlo, waar jij o.a. Jean Genet, de filmactrice Anna Magnani, de schrijver Jacques Audiberti, de filmactrice Alida Valli en de actrice Suzanne Flon portretteerde. Alida Valli was getrouwd met de jazzmuzikant/schilder Oscar de Mejo, van wie jij een nicht was en met wie zij twee zonen kreeg. In 1942 ontmoette jij in Monte Carlo de Italiaanse consul voor het Vorstendom Monaco Stanislao Lepri. Hij was jouw geliefde tot jouw overlijden. Vanaf 1943 werkte jij als illustratrice voor het boek 'Dans les Années sordides' van De Mandiargues. Jij maakte veel boekillustraties voor werken van o.a. Baudelaire, Shakespeare, De Sade, Oskar Panizza, E.A. Poe en Lisa Deharme, de 'eerste, onmogelijke, gekke liefde, waar André Breton van droomde'. Eind jaren 30 werkte Lise samen met Lucy Schwob aan het boek 'Le Coeur de Pic' (1937). Jij illustreerde ook de erotische, sadomasochistische roman 'Histoire d'O' van Anne Cécile Desclos, met een voorwoord van haar 23 jaar oudere minnaar, de schrijver/uitgever Jean Paulhan. Het zijn in feite liefdesbrieven voor Jean, die dol op Markies de Sade was. Lise had ook een seksuele relatie met de schrijfster Édith Thomas, die tot een personage in 'Histoire d'O' inspireerde.

Jij was kort getrouwd met Federico Veneziani en daarna werd Stanislao Lepri jouw geliefde, geboren op 12 juni 1905. In 1943 ging jij samen met hem mee naar Rome en in 1946 waren jullie in Parijs terug en werd hij een surrealistisch schilder, net als jij, al ben jij ook magisch-realistisch. In 1952 ontmoette jij in Rome de schrijver Konstanty Jelénski, geboren op 2 januari 1922 in Warschau. Konstanty woonde bij Stanislao en jou in jullie Parijse appartement. Jouw atelier was op 8, rue de La Vrillière. Op 1-3 van die straat is het hoofdkwartier van de Banque de France gevestigd. In 1952 maakte jij 'Portrait de la Princesse Nawal Toussoun'. Nawal woonde aan de Avenue General Manoury, waar zij op 13 februari 1980 overleed. De onwettige vader van Konstanty was graaf/minister Carlo Sforza, getrouwd met de Belgische gravin Valentine Errembault de Dudzeele et d'Orroir. Hun officiële kinderen waren Fiammetta (1914 - 2002) en graaf Sforza-Galeazzo (1916 - 1977), een beeldhouwer, die een tijdlang jouw minnaar was, één van de velen, want jij was een lustige mannengek. Sforza Jr. was vanaf 1968 plaatsvervangend secretaris-generaal van de Raad van Europa, tot zijn overlijden op 28 december 1977 in Straatsburg. Hij was getrouwd met Corinne Simon en Anne Spehner.

Jij had al met al 23 Perzische katten, die op bed en op de eettafel liepen. De kunstenaar Richard Overstreet en de dichter Juan-Bautista Pinero werden ook intiem met jou. Verder was jij bevriend met o.a. de kunstenaars Fabrizio Clerici en de homoseksuele Pavel Tchelitchew, die op 31 juli 1957 in Grottaferrata overleed en 58 jaar werd. Zijn geliefde, de kunstenaar Charles Henri Ford, was bij zijn overlijden. Pavel is in Père Lachaise begraven. Verder was jij bevriend met de Pools-Joodse Jan Lebenstein, Dorothea Tanning en Michel Henricot (1939, Parijs), die met Stanislao en jou samenwerkte in jullie klooster van Nonza op Corsica. Van zijn mystiek-surrealistische schilderijen noem ik 'L'Alcôve' en 'Quittons la côte'. Een latere vriend was jouw homoseksuele leerling Eros Giancarlo Renzetti (1965, Rome), van wie ik 'Pasolini' (2015) en 'Alchimie di Asclepio' (2020) noem. Stanislao overleed in 1980 en Konstanty overleed op 4 mei 1987 in Parijs. Jij overleed op 18 januari 1996 in jouw huis op 8, rue de La Vrillière te Parijs. Jij werd 88 jaar.