Samen spelen
Zoon en zijn vriendje zitten samen op de bank. Ze nemen een pauze van de voetbalwedstrijd op de nieuwe Playstation, maar blijven staren naar het scherm. ‘Dat zijn hoogtepunten’ zegt Maarten, waarna hij een slok van zijn limonade neemt. ‘Weet je wat dat zijn?’ ‘Nee, niet echt’ antwoordt Lucky, zijn stem klinkt schor.
‘Hoogtepunten zijn alle spannende momenten uit de wedstrijd’ legt Maarten uit. ‘De doelpunten, de keren dat iemand een gele kaart krijgt’. ‘Ik zou nog wat bewaren voor straks’ zegt Lucky tegen Maarten, die achter elkaar zijn drinken naar binnen klokt. ‘Mm’ reageert Maarten. ‘Doet dat nou’ dringt Lucky aan.
De pauze is voorbij. Ze pakken de controllers. Het is een spannende tweede helft, ze raken er opgewonden van. Lucky schreeuwt het uit. Die heeft morgen geen stem meer, schat ik. ‘Jongens, rustig aan’ zeg ik, uit automatisme. Ik sta op vanachter de computer, loop naar ze toe en zeg: Spannend hé. Even kijk ik geïnteresseerd mee. ‘Kunnen jullie een tandje zachter juichen?’ vraag ik. Hier moet Lucky hard om lachen. ‘Waar is nu weer de Beste?’ roept hij, terwijl hij koortsachtig op de knopjes van zijn controller drukt. ‘Die staat rechts buiten, dat is Messi’, antwoordt Maarten. ‘Oh ja Messi, Messi, Messi!!’ schreeuwt Lucky. Zoon praat rustig en geeft geduldig antwoord op de schorre kreten van Lucky. Meestal roept en dolt hij net zo hard als de anderen. ‘Doe ik het wel goed? Ik zie mijn poppetje niet meer’ zegt Lucky opgewonden. ‘Oh, de wedstrijd is afgelopen’ zegt Maarten.
‘Nog een spelletje doen?’ stelt Lucky voor, hij kijkt vragend opzij naar zoon. Zijn donkere ogen glanzen van geestdrift. Daar gaan ze weer. ‘Tackle, tackle’ roept Lucky, wie ben ik nou?’ ‘Druk op kruis, druk op kruis. Klik op de vierhoek! Ah man, waar ben ik?’ praten ze door elkaar. ‘Kruis, kruis, kruis’ roepen Maarten en Lucky nu in koor. ‘We doen groen tegen groen mama, twee dezelfde clubs, lacht Maarten. ‘Dan weet je niet wie wie is, dat is grappig’ legt Lucky uit, zijn stem slaat over. ‘Maarten, wat betekent dat?’ roept hij vervolgens. ‘Dat is gele kaart’ zegt zoon. ‘Als je een overtreding maakt, kun je een gele of rode kaart krijgen’ doceert hij. ‘Oh, je hebt een foutje gemaakt’ reageert Lucky. ‘Kruiuiuis!!!’ brullen ze hard.
Ik sta op en loop terug naar mijn plek achter de computer. Het is leuk dat ze samen zo enthousiast zijn, houd ik mezelf voor. Net nog, op weg van school naar huis was ik bezorgd. Twee hyper-enthousiaste jongens van zeven, op een fiets in het verkeer. Allebei in voor een race. Ik gaf af en toe een commando op het juiste moment. Dit werkte goed. Ik had mezelf nooit gedacht als een moeder die commando’s geeft op de fiets. Toch is het zo.
Inzender: monique louis, 15 oktober 2015
gmail.comGeplaatst in de categorie: kinderen
playstation
188
Geef je reactie op deze inzending: