Het leesvirus
De lokale krant komt door de brievenbus. Zoon pakt ‘m op en leest, terwijl hij naar me toeloopt. ‘Die vrouw ken ik’, zegt hij met overtuiging. ‘Oh?’ reageer ik gedachteloos. ‘Ja, die werkt bij de gemeente.’ Ik stop waar ik mee bezig ben, kijk hem peilend aan. Ja, knikt zoon nog eens. ‘En jij kent haar?’ vraag ik. ‘Ja, ze werkt bij de gemeente. Kijk dat staat hier’, wijst hij. ‘Gemeente wil het anders’, leest hij voor. Het is het leesvirus. Vanaf de eerste week op school in groep drie ziet hij overal zinnen.
‘Ik weet hoe je gebruiksaanwijzing schrijft’, zegt zoon als ik opsta om de tv uit te zetten. Hij noemt de letters. Hij weet dat hij hiermee het moment om naar bed te gaan toch weer twee minuten heeft gerekt. ‘Waar heb je dat woord geleerd?’, vraag ik hem. Hij haalt zijn schouders op. ‘Gewoon, ik weet dat’, antwoordt hij. Langzaam loopt hij de trap op richting badkamer. De woorden ‘opleiding’, ‘scheenbeschermers’ en ‘pinguïn’ volgen. Hij spelt ze allemaal, ziet de woorden voor zich.
Zoon leest Wikipedia om de geboortedata op te zoeken van zijn helden. Voetballers Gareth Bale, Zlatan Ibrahimovic, Cristiano Ronaldo. Op het leesplankje op school had hij de namen van zijn voetbalhelden neergelegd. Juf Roos laat het me zien tijdens het tien-minuten-gesprekje.
Optreden tijdens de weeksluiting vindt hij niks, alleen als hij met de hele klas op het toneel mag staan. Ik zie jongens van zijn leeftijd met gemak in alle rust een mop vertellen, het optreden zit hen nu al in het bloed. Zoon is vooral bijdehand thuis, in gezelschap van zijn familie. Dan durft hij wat hij op het toneel niet durft. Ik herken zijn gedrag. Je kunt er oud mee worden.
‘De meneer van de getallen is nu nog bezig’, zegt zoon vanaf de bank. We kijken op van ons gesprek. ‘Wat bedoel je Maarten, welke meneer? vraagt zijn vader. ‘Nou de meneer die de getallen bedenkt. Hij is begonnen bij een, twee, drie en is nu nog bezig, want er komt geen eind aan’, lacht hij.
2 december 2024
Geplaatst in de categorie: kinderen
lezen
500
Geef je reactie op deze inzending:
Als ik een stukje schrijf over Wim Hof, of over politiek, nou ja met meningen strooi, als in het stukje 'Even kort door de bocht' bijv, dan heb ik een andere aanpak, maar dan hoor ik je niet. Bovendien heb je vooral negatieve feedback. Dat maakt je in mijn ogen toch een beetje een zeikerd. Natuurlijk zit hier een zekere machteloosheid bij en feedback geven en krijgen hoort erbij. Wat ik jammer vind is dat je zelf geen stukjes meer schrijft op deze site. Dat maakt het gelijkwaardiger om feedback te geven.
Ik streef inderdaad naar een bepaalde luchtigheid. Langdradig, humorloos, te zwaar op de hand, of strooien met meningen, dat vind ik als lezer minder aantrekkelijk. Dat doe ik zelf in het dagelijkse leven al genoeg.