Voor ik vergeet

“Soms moet je investeren in die liefde… ‘Meisje, ik wacht op jou, altijd als je langsloopt… Nee, dit is niet net zo, nee dit is al lang zo…’”

Ik kijk op. Mijn zoon van acht zingt zacht en vol overgave mee met een liedje dat hij mooi vindt. Zijn stem klinkt melodieus en serieus door de kamer. Hij heeft zijn koptelefoon op, frummelt met zijn handen aan het snoer. Met zijn knieën opgetrokken zit hij op de bank.

“Lieve schat, kijk me aan, wat stress je…” zingt hij verder. “Fock iedereen, want ik ken je…”
Hier stottert hij een beetje, alsof hij de woorden die in zijn oor klinken net niet bij kan houden.
“Hou je vast en ik verwen je…”

Dan ziet hij dat ik naar hem kijk. Ik lach naar hem.

“Wat?” vraagt hij een beetje nors, terwijl hij de koptelefoon even van een oor haalt.
“Ik hoor je zingen. Leuk,” zeg ik. “Welke zanger?”
“Zeg ik niet,” antwoordt hij. “Jij vindt het toch niet mooi.”

Hij draait zich demonstratief om en schuift de tablet mee. Ik kijk naar zijn smalle rug in een rood shirt. Zijn haren worden lang. Het staat hem goed.

“Ik wil weer eens naar de kapper, mama”, zei hij vanochtend.

“Oh ja”, had ik geantwoord, “ik zal een afspraak voor je maken.”
“Het staat je leuk, Maarten, je haar wat langer,” probeerde ik nog.
“En toch wil ik naar de kapper. Ik wil alleen bij Nancy,” zei hij vastberaden.

Vrijdagavond na het eten luisteren we met zijn drieën naar muziek. Op YouTube klikken we om de beurt een favoriet aan. Laatst koos hij als verzoeknummer 'Voor ik vergeet' van Spinvis.
Ik keek hem verrast aan.

“Okee, mama, voor jou. Ik vind het ook best mooi. Maar alleen dat nummer, hoor. Daarna ben ik weer aan de beurt. Dan wil ik ‘Tsunami’.”

“Pardon?”
“Van Dvbbs en Borgeous,” zei hij, dit keer zonder te stotteren.

Terwijl ‘Tsunami’ door de kamer dendert, kijk ik naar hem. Hij groeit, in stijl en voorkeur.
Smaken verschillen, maar de liefde voor muziek gaat door.

kinderen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.8 met 4 stemmen 69