De troost van chocola

Zoon (15) kauwde moeizaam op een groot stuk Toblerone uit zijn kerstpakket van de Action.
“Ik wil heel graag dit spul. Wacht, ik stuur je een appje.”
Vliegensvlugge duimen, geconcentreerde blik. Even later vertrok hij in zijn Action-shirt. Bam. De deur sloeg achter hem dicht.
Hij was in een jaar twee koppen gegroeid, kende zijn krachten nog niet. Ook zijn stemgeluid deed me opschrikken.
Ik las zijn berichtje. Het ‘spul’ bleek een middel tegen puistjes.

Ik herinnerde me de dag dat ik mijn konijn dood in het buitenhok vond. Stampertje heette hij, zo groot als een haas. Zijn lijf was al stijf. Ik huilde van verdriet, van afschuw. En van schuld over die afschuw. Had ik iets verkeerd gedaan?
Mijn ouders reden met het lijkje naar een plek voor overleden huisdieren.
“Ga je mee?” vroeg mijn vader.
Ik bleef thuis en vrat de door mijn moeder zorgvuldig verstopte Lions achter elkaar op.
“Zo verdrietig was je dus,” zei mijn vader later.
Terwijl chocola troost is, en emotie. Alleen dat wisten wij toen nog niet.

De volgende dag wilden man en zoon gaan schaatsen. Ze keken me vragend aan.
“Ik ga naar de film, naar Sjakie en de chocoladefabriek,” zei ik snel.
“Je bedoelt Wonka,” reageerde zoon.
“Die versie is behoorlijk zoet, bijna een musical.”
Man trok een vies gezicht.

Bij het bioscoopwinkeltje haalde ik een Twix. Een jongetje gooide zijn snoeppapier op de grond. Ik keek hem aan zoals mijn moeder kon kijken. Raap maar op en gooi het in die prullenbak, wees ik. Met verschrikte ogen volgde hij mijn advies op.

In de zaal zaten her en der plukjes kinderen. Ik ging drie rijen hoger zitten, in het midden. Wat doe ik hier, dacht ik bij de eerste beelden. Tot ik werd meegenomen in een droomwereld vol kleur, zingende, dansende, zelfs vliegende mensen.
Vindingrijke kinderen, nare volwassenen, en een hartverwarmende Wonka gespeeld door Timothée Chalamet. Wonka gaf mensen het soort chocola dat ze nodig hadden om te veranderen in een betere versie van zichzelf: zelfverzekerder, daadkrachtiger, liever.

In de pauze kocht ik een haverkoek met stukjes witte chocola. Ik keek verder naar de cocktail van drama, humor, sentimentaliteit en avontuur.
Acteur Hugh Grant, voor de gelegenheid eens een keer onsexy als Oempa Loempa, had ik niet willen missen.

Tijdens de slotscène, waarin de goeden van de kwaden werden gescheiden en Wonka het ondenkbare voor elkaar kreeg, samen met zijn vrienden in een apotheose van kleur, dans, muziek en vreugde, werd ik gebeld. Het was man: hij had ineens languit op het ijs gelegen.
“Gaat het, meneer?” had een meisje, hooguit elf, bezorgd aan hem gevraagd.

Later, thuis aan tafel, vroeg hij zich af of zij misschien per ongeluk zijn schaats had aangetikt en zich daarom zo om hem bekommerde?
Typisch een nare gedachte van een volwassene.
Ik schoof hem het schaaltje met pure chocoladekoekjes toe. Hij nam een hap en zijn gezicht verzachtte.

chocola wonka troost

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 11