Vanmorgen bedekte een lange, zwarte pantalon de diepe wonden die geslagen zijn en die nu tijdelijk schijnen te zijn genezen, echter nauwelijks tot opluchting of blijdschap van meneer....
Zijn oor wordt nu gesierd door een glanzende, ronde, zwarte oorbel en zijn handen en hals door uitbundige tatouages die, hoewel wellicht opmerkelijk, nog eerder een schoonheidsprijs verdienen dan de ziekelijke, verderfelijke en pijnlijke inkervingen....

Op de Korvelseweg, die zich als een kosmopolitisch aandoend lint slingert door stadsgedeelten van Tilburg, was ik er onverwacht getuige van - eindeloos wachtend op lijn zeven die alsmaar niet naderde uit verre contreien - dat een bruin paardje, gespannen voor een rijtuig, voorbij kwam draven. Het dier trappelde heftig en energiek met de slanke, lange benen die neerkwamen op het harde asfalt en die het afwisselend strekte en boog in een voortvarende galop op weg naar een nog verre en onbekende…

De "ontmoetingsruimte" van het Psychiatrisch Ziekenhuis is min of meer opgeknapt. Er staan nieuwe grijze stoelen rond de tafels die zijn bedekt met plastic kleden als in een ouderwetse, gezellige keuken, iets à la Bromsnor en Saartje. Bromsnor, Saartje en Swiebertje zijn hier echter ver te zoeken. Zij vormen personen uit een lang vergeten, verre en vreemde wereld, die geheel in tegenstelling staat tot de wereld van verschrikking en wanhoop die hier aan de orde is. Er staan ook lichtgele,…

De C.-straat vormt een krocht, een langwerpige, trieste, uitzichtloze trechter, omzoomd door bouwvallige huizen. Helemaal aan het eind hiervan bevindt zich het huis van F., mijn manisch-depressieve vriendin. Hier legde ik vaak mijn bezoeken aan haar af. Met haar lange, lenige, elegante, beringde vingers draaide ze gewoonlijk de ene sigaret na de andere, want de sigaret is vaak het enige troostmiddel in barre tijden. De redding leek ver te zoeken. Er weerklonk vaak muziek; "Mit siebzehn hat man…

Van de collega's over wie de dochter wel eens sprak, kon de moeder zich geen voorstelling maken. Het verre, grote kantoor lag ver van haar bed, ver buiten haar bereik en waarneming.
Alles zou zij voor de dochter over hebben, zelfs als deze zich zou begeven in schimmige, buitenissige, onduidelijke en voor de moeder ten dele onbegrijpelijke avonturen. Het begrip, de liefde en de mildheid van de moeder zouden ver reiken. Zo is een moeder, zo was althans mijn moeder. En zo maakte zij ijverig de…

Het Verbeeten Instituut is ongetwijfeld vernoemd naar een arts die zijn sporen heeft verdiend op het gebied van de oncologie en radiologie.
In de hal bevindt zich een "lichtkunstwerk" dat mogelijk verbeeldt hoe fragiele, kwetsbare en vergankelijke lichamen hier doorstraald worden door de weldadige en genezende zegeningen van de radiologie.
In de lange gang waarop de witte deuren van de "behandelkamers" uitkomen treft men kunstwerken aan die mogelijk dienen om het immense leed dat hier aan de…

En zo kregen wij in onze jonge jaren weleens zo'n donkerbruine, behaarde kokosnoot die haar witte melk slechts prijsgaf als je haar doorboorde. Zij moest afkomstig zijn uit verre, tropische, onbereikbare, onbekende oorden. Zij had palmbomen gesierd die haar hadden gedragen als hun vrucht onder hun breed, wijd en elegant uitwaaierende kroon van bladeren, die je slechts kende uit fotoboeken met wonderlijke afbeeldingen en die een magische, sprookjesachtige indruk op je gemaakt hadden.

Vandaag troffen we elkaar opnieuw voor de glazen, openschuivende deuren van de supermarkt waarop optimistisch het woord "welkom" staat vermeld.
Wit verband was dit keer gewikkeld om zijn linkerbeen. Dit kon niet verhinderen dat de snijwonden zichtbaar waren die diep in het bovenbeen gekerfd waren zoals de innerlijke pijn die meneer hiermee probeert te bestrijden ongeneeslijk en welhaast onbeheersbaar is.

Het pand aan de Spoorlaan dat op haar glazen gevel optimistisch in witte, kapitale letters de benamingen "huisarts", "gezondheidscentrum" en "apotheek" draagt, ligt ingeklemd tussen de overige bebouwing. Als men het van de buitenkant beschouwt, kan men nauwelijks vermoeden dat het op de eerste verdieping een wachtkamer herbergt die bereikbaar is met trap en lift.
Zo ook kan men vaak uit het ondoorgrondelijke en onbestemde uiterlijk van zijn medemens bezwaarlijk concluderen welke innerlijke…

In het witte busje, dat de reclameteksten op haar buitenkant draagt, legden we de lange weg naar St.Oedenrode af, terwijl onze blikken rustten op het Brabantse landschap dat voorbijgleed aan onze ogen als het eindige, vergankelijke leven.
Ambachtelijk Museum "Hoeve Strobol" verwelkomde ons met haar twee witte, stenen adelaars met wijd uitstaande vleugels op hoge, witte zuilen.
We zouden de collectie bezichtigen die bestaat uit parafernalia uit een lang vervlogen tijd, uit voorwerpen die…

Ze zijn in de vroege avond bijeengekomen voor hun wekelijkse soosavond onder het lamplicht van bolronde lampen, die neerhangen aan dunne draden vanaf het plafond in het buurthuis: de cliënten van "Amarant". Hun gezichten dragen de tekenen van hun heel bijzondere, mongoloïde of zwakzinnige aard en wezen.
Sommigen zijn gekomen met de rollator, anderen in de rolstoel en weer anderen met de blindenstok in de hand. De vrijwilligers die hen begeleiden houden van hen om hun ongekunstelde…

De documentairemakers hebben kennelijk ondanks alles als een lieflijk sprookje willen presenteren dat echter omkleed is met de gruwelijkheid van nazisme, gaskamers en de ultieme vernietiging....
De tante was niet ouder dan dertig. Ze borduurde en tekende graag en maakte keurige knipsels van Indische voorstellingen.
Ze was zijn lievelingstante. Als jongeman koesterde hij zich in haar zorg en aandacht. Hij voelde zich beschermd alsof over zijn kleine, poëtische wereld een stolp was gezet die de…

Er staan altijd wel enkele Regiotaxi's te wachten voor de hoofdingang van het Twee Steden Ziekenhuis waar ook de vlag, gesierd door het trotse logo ETZ bovenaan de vlaggenstok, wappert in de wind.
Het is hier een komen en gaan van patiënten, vaak vergezeld door hun naasten en verwanten, die beurtelings passeren door de brede toegangsdeur van het "medisch bolwerk".
In de taxi zal men zijn lief en leed kwijt kunnen aan de chauffeur die elke dag talloze verhalen te horen krijgt en die fungeert…

Na een "carrière" in bedrijfsleven en overige sectoren van de maatschappij die men met recht desastreus of rampzalig in plaats van fortuinlijk of voorspoedig kan noemen, had ik mij aangemeld voor het schoonmaken van een kippenhok.
Via een ruilhandelssysteem, speciaal ontworpen voor armoedzaaiers en paria's, kon ik op deze manier wellicht wat "alternatief geld" verdienen dat ik weer in zou kunnen zetten om van anderen diensten te betrekken.
Terwijl de heftig kakelende roodbruine hoenderen, die…

Op mijn vitrinekast staat een kop en schotel van uiterst breekbaar porselein met daarop turquoise en zwarte motieven; bescheiden en armzalig overblijfsel, souvenir, bewijsstuk en erfstuk dat herinnert aan een vriendschap die drie jaar duurde en die plotseling afgebroken werd door het onvermijdelijke noodlot dat ons allen te wachten staat.
Nooit meer zal ik op weg gaan naar het zorgcentrum in de Indigolaan, door mevrouw steevast "Ingolaan" genoemd.
Nooit meer zullen we vis-à-vis plaatsnemen in…

De zwarte torens van de flats die men in de volksmond de benaming "De zwarte Madonna" heeft toebedeeld, rijzen hoog op aan de zuidrand van onze stad.
Vlakbij ligt het Cenakel, een oud klooster, fantastisch gerestaureerd, waar we vandaag een concert hebben bijgewoond.
Op het programma, uitgevoerd door een trio van een dame en twee heren, stonden werken van een vrij onbekende, negentiende-eeuwse Hongaarse componist die in de verste verte niet zozeer konden bekoren en boeien als de later…

Het was een milde zomerdag waarop de opening van de expositie plaats zou vinden.
Een scheidslijn was zichtbaar, ergens achter het geboomte tussen loodgrijze wolkenpartijen en een lichter gedeelte van de hemel die aangaf dat het waarschijnlijk zou gaan regenen. Het was al juni, de maand waarin de rode, witte en lichtgele zomerrozen mijn achtenvijftigste verjaardag al schenen aan te kondigen.
Wanneer ik eenmaal aankom op de plaats van handeling begroeten de kunstenaar en twee andere bekenden me…

We schreven begin zestiger jaren van de voorgaande eeuw....
Zo waren onze wandeltochten. We struinden over de Beekse Heide; vaak onafzienbaar en gesierd door een lichtpaarse overvloed of we wandelden in de Rauwbraken, het toentertijd nog onbebouwde natuurgebied ten noorden van onze stad.
We waren toen nog samen: de ouders, de zussen en het wilde, ongezeglijke broertje dat niet lang bij ons zou blijven, dat we spoedig af zouden moeten staan en dat ver voor ons uitliep.
We schrijven momenteel…

Mevrouw leek me niet oud maar ook niet jong meer. Voor wat haar leeftijd betreft leek ze te zweven tussen de uitersten die nu eenmaal het mensenleven kenmerken en begrenzen. Ze beheerde de marktkraam voortreffelijk waaraan tassen in alle gewenste formaten en uitgevoerd in verschillende materialen bungelden in afwachting van degenen die hun geld wilden uitgeven aan een dergelijk kleinood.
Ik vroeg om een enigszins grotere tas en mijn toelichting bij dit verzoek was, zoals ik kon weten, overbodig…

De verpleger, gekleed in de witte beroepskledij, plantte de dunne naald haast aarzelend en tastend in mijn kwetsbare rechter pols als een ingenieur van een olieboorplatform op zoek naar olie in diepe lagen van de ondergrond van de aarde.
Mijn bloed, dat noodzakelijkerwijs toegevoerd wordt via de slagader die zich blauw-paars aftekent op de pols, bleek voldoende zuurstof te bevatten; voldoende om de longen, dieper in het lichaam gelegen, hiervan te voorzien.