Het hondje
Ik zat als verdwaasd in de bus, die voort hobbelde door straten die geen schoonheidsprijs verdienen, zoals zo vaak, en ik scheen niets of niemand op te merken, tot plotseling mijn blik viel op het hondje. Het was een klein zwart hondje met korte pootjes en een gladde vacht en grijze snuit en hoe stond het daar zo trouw en onschuldig naast zijn bazinnetje, hoe keek het zo argeloos, goedmoedig en vol vertrouwen de wereld in!
Ach, het hondje ontroerde me zo dat de tranen me in de ogen sprongen; tranen, ook om die mensenwereld die ik in vijfenzestig jaar heb leren kennen als zo voos, hard en gemeen en onbetrouwbaar. Het zwarte hondje met de gladde vacht kende het leed niet, dat de ziel open splijt en verteert; het leed dat het hart ranselt en geselt, dat kwelt en pijnigt......
Geef je reactie op deze inzending: