Het monopolie van het leed?
En weer sjokte ze naast me voort, zoals altijd gehuld in totaal en absoluut stilzwijgen. De armzalige, miezerige heideplant op het graf, dat met stoere kapitalen haar familienaam vermeldde, was door de hitte verdroogd en snakte naar koel helder water aan haar wortels.
Mijn "vriendin" had mij altijd al beschouwd met verwijtende, kennelijk jaloerse blikken, omdat het lot mij vooralsnog gespaard had en haar daarentegen getroffen en de woede en opstandigheid die haar kennelijk beheersten waren als de lava van een vulkaan waarvan men geen werking meer verwachtte, als een rijpe vrucht, belemmerd door haar schil om uit te barsten. Ik was in haar ogen de zogenaamd gelukkige, zij de mateloos ongelukkige en mij moest niettemin ook een rekening gepresenteerd worden.....
Geef je reactie op deze inzending: