Waarom?

Toen ik voor de zoveelste keer op het schoolplein liep, zag ik de jongens zoals gewoonlijk weer voetballen. Een jonge struikelde over de bal, gelukkig had hij niks maar ik moest wel even grinniken.
Toen ik weer de aula in stapte hoorde ik voor de zoveelste keer kinderen lachen.
Omdat ze een leuke mop aan elkaar vertelden, of omdat ze iemand uitlachten? Ik gokte en hoopte maar het eerste.

En toen ik ‘helemaal’ aan de andere kant van de aula eindelijk m’n kluisje bereikt had, hoorde ik nog steeds hetzelfde gelach van dezelfde kinderen. Toen ik m’n kluisje open deed waren de kinderen die lachten spontaan gestopt met lachen en ik hoorde 2 jongens ruzie maken. Snel deed ik m’n jas in m’n kluisje en m’n kluisje dicht om te kijken wat er precies aan de hand was. Ik zag heel even de twee jongens vechten, maar al snel verdween mijn zicht op hun want iedereen stond om hen heen en moedigde ze aan.
‘Niemand’, viel me op, niemand die hun tegen hield. Niemand die vond dat ze het beter uit konden praten dan uit konden vechten. Alleen ik?

Ik bleef staan om te kijken hoe het af zou lopen, maar al gauw kwam de afdelingsleider en nam hun mee naar zijn kantoor. ‘Waarom heb ik er zelf niks aan gedaan?’ dacht ik. Wist ik in mezelf al dat ik machteloos zou staan? Of zou ik anders gepest worden?
Of vond ik eigenlijk niet dat ze het beter uit konden praten, dan uit konden vechten?

Iedereen verspreidde zich weer in de aula en deed alsof er niks gebeurd was.
Ik deed maar met hun mee en weet nog steeds niet hoe het met die jongens is afgelopen.
Sterker nog, ik dacht er nooit meer over na:
Waarom greep ik niet in?

Schrijver: Michelle Schulz, 16 februari 2007

michellesilverbullet-karting.nl

gedachten ingrijpen ingrijpen filosofie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.9 met 11 stemmen 1.158