Hartenkreten

Held.

Bleek van ingehouden emotie daalt hij af naar het katheder, zijn immer bevallige vrouw naast hem.
Zijn zwarte pak heeft het al lang geweten: het gaat niet goed.
Een daverend applaus voor een man die de kastanjes uit het vuur probeert te halen en daarvoor moet boeten.
Nog eenmaal verheft hij zich en spreekt hij zijn vrienden een afscheid toe.
Woorden klinken als klare klaroenstoten: eindklappers van een gewichtige gebeurtenis.
Zijn eega spiegelt het vochtige moment in haar ogen.
Men begrijpt: het kan niet anders.
Aandoenlijk en mooi zijn de emoties achter de woorden af te zien van zijn vrouw.
Een roerige periode wordt aan de balk bijgeschreven.
Het einde is daar, een nieuw begin is nu.