Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Bastion van vitaliteit.

Partir c'est mourir un peu

Gerard wilde eens testen die avond in het voorseizoen. Had de afgelopen weken veel op snelheid getraind. De eerste wedstrijd van het seizoen kwam eraan. 600 meter had hij in gedachten. Wij vonden dat een goed idee. Na de saaie lange wintertrainingen eindelijk weer eens, in de relatieve warmte, op volle snelheid over die baan raggen en ons aan elkaar meten, daar hadden we lang op moeten wachten. Wim, de materiaalman hoorde ervan en haalde spontaan de stopwatches op het secretariaat, zodat wij de gelopen tijden konden klokken. En zo geschiedde het. Tot de echte baanwedstrijden begonnen mocht ik de stopwatch lenen van Wim. Digitale klokjes kenden we nog niet.

Het was woensdagochtend, de WSD-werkers zaten juist aan hun welverdiende kop koffie in het hok op de kop van het gebouw. De bomen rondom het park strekten zich uit. Het bankje voor de kleedkamer nodigde uit om gewoon maar even te gaan zitten, om te kijken of om wat te mijmeren in de zon. De atletiekbaan lag er rustig bij, als altijd geduldig wachtend op een volgend rondje. André en zijn meiden waren al vertrokken. Rudi was onderweg. Kraaien heersten over het luchtruim. Verder was alleen de stilte aanwezig. Het gras was groen, netjes gemaaid en in de verte alleen wat huppelende konijntjes; De benen kriebelden.

Ik kleedde me altijd om in de tweede kleedkamer van rechts. Mijn vaste plek. Eigenlijk heeft iedereen wel zijn vaste plek in een vaste kleedkamer. Dat is denk ik zo ingebakken in de mens. Wij hadden Frans in de kleedkamer. Hardlopen werkte als zangzaad op hem. Onder de douche blèrden wij soms luidkeels met hem mee, want zijn gezang was besmettelijk. Met Frans was het omkleden altijd een feest. Mijn voorkeur ging overigens uit naar de middelste douche, die had de beste straal.

Om de hoek in de kantine, ruwe bolster blanke pit, zaten de kilometervreters van trainer Leo. Dat was een gezellige club. Na het lopen van die grote afstanden hadden zij al die consumpties vast wel verdiend. Fien was (en is gelukkig nog steeds) van de koffie en Tante Nel vooral toch voor de kinderen en het snoep. En elke keer weer was de kantine de volgende dag weer brandschoon.

En op maandag- en woensdagavond is daar dan het allermooiste van alles: dan is de Koepel het domein van de volgende generatie. Kinderen met of zonder talent lopen, springen, sprinten, werpen, racen, rennen, vallen en staan ook weer op soms zelf met tranen en tuiten, maar finishen trots met de borst vooruit; dat is puur genieten.

Eendagsvliegen kwamen en gingen. Terwijl Eric zich weer eens klaarmaakte voor de vertesprong wachtte Jeroen ingetogen zijn beurt af. Ondertussen schalden de stemmen van markante Vughtenaren vertrouwd door de speakers . Theo tufte op zijn minitractor, met in de achterbak een zwik horden, over het terrein naar de overkant,. Jos regelde ondertussen van alles en nog wat terwijl Petra haar wedstrijd won. Trainer Joop coachte met de windrichting mee , voorzitter Rien leefde motiverend met de atleten mee en Cees volgde Aida altijd op de voet. Hij noemde zichzelf soms ook wel Steeple-Cees, want dat was zijn specialiteit.

En wij trainden, op tijd en afstand, door weer en wind, met het klokje in de hand. En wij droomden van gouden prijzen op de baan, in het bos, op de weg, van het kampioenschap van het land. En wij volgden trouw ons schema op de letter, op het gevoel tot soms wel over de rand. En wij liepen, wel iedere dag. We stonden ermee op gingen ermee naar bed, met de trainer bijdehand. We waren scherp, we liepen hard, we waren erop gebrand. Weet je, dat hardlopen het is geen teamsport, maar toch, het schept een band.

De Koepel, mooiste atletiekpark van Nederland, bastion van vitaliteit, vindplaats van vriendschap, kweekvijver van talent, verzamelplaats van vrijwilligers, sportpark zonder drempels, ontmoetingsplaats van gelijkgestemden, herberg voor ontspanning, startpunt van de kangoeroeloop, centrum van de regio, de tijd is gekomen om afscheid te nemen, met pijn in het hart, maar het kan, naar verwachting, nog mooier.

Adieu!


Zie ook: http://dichterbijdehertog.blogspot.com/

Schrijver: De Hertog, 3 december 2011


Geplaatst in de categorie: welzijn

5.0 met 6 stemmen 126



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)