Cirkelbewegingen

Net als de Ouroboros happen we steeds opnieuw in ons verleden, vaak onbewust, wat we ook doen om vergetelheid en verlichting te bereiken, zodat we de dans ontspringen. Enkele gelukzaligen daargelaten natuurlijk.

Als kind was ik verliefd op Monique van de Ven in haar rol als Lobke in 'Sil de strandjutter'. Vooral die blootscene in de boerenschuur herinner ik me nog goed. Nu is ze terug als dokter Deen, bijna zestig en een botoxbehandeling voor haar ogen rijker.
Natuurlijk ga ik kijken, dat wil zeggen flarden, want meestal werk ik erbij, omdat het merendeel van de televisiebeelden vervelende pulp is.

Zo functioneert mijn televisie als een radio, ook omdat de acteertalenten vaak onder de maat zijn. Maar de Vlieland-beelden in 'Dokter Deen' zal ik zeker even bewonderen, de trailer belooft weer veel overdreven dramatiek, maar daar kijk ik doorheen.

Trouwens Vlieland was het lievelingsvakantie-oord van Jan-Jacob Slauerhoff, waar familie van hem woonde en waar hij ook met zijn beeldschone vrouw, de danseres Darja Collin, naartoe ging. Daarom kijk ik ook, verliteraturiseerd als ik ben. Niet dat Monique geen mooie borsten heeft, maar ik zag laatst toevallig de supergrote memmen van een Italiaanse filmdiva, ik weet helaas de naam niet meer, ik ben een onvervalste chaoticus, ik speurde mijn geheugen ernaar af, toen ik op het Goudse NS-station stond te dromen, loopt Dolf Jansen ineens aan mij voorbij, ik roep 'Dolf!', maar hij schreed met geluidsdopjes in zijn oren voort. Ik wist dat hij in Haastrecht moest optreden, gelezen in het suffertje, langzaam loop ik naar hem toe, als ik hem bijna bereikt heb, snelt hij als een hinde-achtige pias weg, zichzelf ineens realisrend dat hij aan de andere kant van het station wordt opgepikt. Ik wilde hem alleen maar even de hand schudden, maar het leek wel alsof hij in mij een potentiële huurmoordenaar zag. Hij doet alles om contact met onbekenden te vermijden, terwijl hij zichzelf aan de andere kant hoogst bekend maakt, een tegenstrijdige levensinvulling.

Op internet vond ik andere Italiaanse filmsterren, Monica Belluci en Isabella Rossellini, ook niet mis, draagsters van grote borsten, die meestal door siliconen zijn opgevuld. Doorgeschoten borstidealisme, het voldoen aan de mannelijke wensen, wat tot grote problemen leidt, denk aan de Poly Implants Prothèses, siliconenvullingen die zijn gaan scheuren, waardoor vele vrouwen gedupeerd zijn. Ik kom er vroeg of laat wel weer achter wie die bewuste filmdiva is, daar ik een gedicht voor haar in mijn computergeheugen heb gestopt, het vergt alleen veel tijd om dat te checken.

Decennia geleden waren juist kleine borsten een must en eerlijk gezegd vind ik die grote trossen esthetisch gezien oerlelijk. Siliconen zijn vrouwonvriendelijk, dat blijkt nu dubbel, gezien de tragische nasleep. Die bewuste filmdiva heeft ze ook en ze pronkt er behoorlijk mee, wat intriest is, want ze is een gevangene van de wrede verlangens van opgeblazen mannen, die opgeblazen borsten verheerlijken. Doorprikken die hap!

Cirkelbewegingen Mon Monique van de Ven Dolf Jansen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 398