Helden

"We zouden helden kunnen zijn", zong David Bowie via de buitenlandse radiozender terwijl ondertussen diep in jouw binnenste de eerste homoseksuele gevoelens begonnen met ontluiken. De vergelijking met sneeuwklokjes vroeg in de voorjaarssneeuw, kwam in je op, het geluk was pril, je wist nog niet dat je op later leeftijd ambities als dichter zou krijgen.

Op een dag was jij je bij de rivier aan het wassen, en weer klonk dat lied in jouw hoofd.

“We zouden helden kunnen zijn, zoals dolfijnen, we zouden over de muur springen.”

“We zijn dolfijnen, we zijn helden!”

In Afghanistan werden homoseksuelen vaak voor heethoofden aangezien, je besloot daarom je gezicht te verkoelen met wat water uit de rivier, terwijl je gedachten in je hoofd begonnen te zoemen.

"We zouden helden kunnen zijn."

“We zouden helden kunnen zijn."

Amerika was een land in een droom, waar mensen zonder humor voor cabaretiers werden aangezien, en waar een taxi soms geen deuren had. Australië was een wereld op een eiland,waar schatzoekers droombrieven hadden verborgen.

Hier in het thuisland in de woestijn kon je geheimen beter verbergen, om ze tussen het zonlicht bij je te dragen, als een zware tas vol schuldgevoelens.

Je was ter wereld gekomen in een tent, en in een tent kon je alles horen.

De eerste keer dat je seks had, was met een boer, omdat zijn vrouw hoogzwanger was. Maar het bracht je slechts dieper in je schuld en schulp, bijna niet meer te bevrijden van jouw faalangst. Soms kocht je met trillende handen een boterkoek omdat de marktkramer mooie ogen had. En dan luisterde je ’s avonds weer naar de radio.

“We zouden helden kunnen zijn”, zong David Bowie opnieuw op de verboden radiozender die je heimelijk kon horen. En met het weinig Engels dat je in jouw adem had, fluisterde je voorzichtig: “Yes”.

“We zouden helden kunnen zijn.”

Schrijver: mobar
Inzender: Henk van Dijk, 5 mei 2012

mobaronline.nl

helden homoseksualit homoseksualitieit vervreemding

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.1 met 14 stemmen 410