Bonbons in het Psychiatrisch Ziekenhuis

Aan het eind van de duistere straten lokte een licht; het was de buitenverlichting van de paviljoens die de ongelukkigen herbergen die gegeseld worden door de onmenselijke zweepslag van geestelijk leed. Mijn gestage voetstap had me tot hier gebracht.
De kille, kale gangen van het ziekenhuis boden geen bescherming of beschutting. Haar gezicht was verwoest door het vele huilen en door de tranen die omlaag biggelden als riviertjes zonder bedding, de hele dag lang.
De dochter was gekomen en de zoon. Moeder en dochter zagen elkaar langdurig in het gezicht met blikken van verstandhouding, met de vertrouwdheid die gegroeid was in de zo lange jaren van geestesziekte van de moeder en de
geestesziekte was ook vertrouwd en op een vreemde manier niet meer weg te denken uit hun toch verwoeste levens.
Ik had bonbons meegebracht. "Ferrero Rocher" stond er op het plastic, doorschijnende doosje. Door het plastic heen zag je de gouden papiertjes waarmee het snoep onwikkeld was. De chocolade vormde een vreemd, misplaatst souvenir uit een wereld van genot, genoegens en vertier, uit de bewoonde wereld, weergegeven in advertenties met dames in galajurken onder feeërieke kerstbomen, zo ver, zo ver weg van de stinkende vergaarbak van ellende en leed, die het psychiatrisch ziekenhuis vormt.
Het Kerstfeest was op handen en wat een merkwaardig samenspel van schrille wanklanken zou te berde gebracht worden in de onherbergzame kamers waar de ongelukkigen huiaden! Hoe zou het geheel een onvoorstelbare dissonant vormen met de mateloze verhevenheid die evenzeer tot de menselijke geschiedenis en en de menselijke mogelijkheden behoort en daar eveneens haar rechtmatige plaats en aandeel in heeft verworven......

kerstmis snoep patië snoep patiënte

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 47