Een brief uit de oorlogsjaren; herinnering aan de allerliefste......
De enige brief van Haar, die ik vond in mama's oude bureautje, bewaard en overgebleven na de verhuizingen, is gedateerd: januari 1945 en geschreven in haar keurige en sierlijke handschrift van onderwijzeres en ze is ondertekend met de erenaam "moedertje".
Ze was mijn oma en 55 jaar oud toen ze schreef aan haar "jongens", mijn vader Willem en zijn broer Guus, met het Engelse leger meegetrokken en in krijgsdienst in Duitsland. "Dag en nacht denk ik aan jullie", aldus haar woorden. "Heb je een zware dobber, Wim?" voegt ze eraan toe;
"Tanden op elkaar hoor!" en: "We hebben geen stook".
Ze eindigt met een hartelijke omhelzing.
Vader heeft ons gedurende zijn lange huwelijksjaren nooit verteld over het geheimzinnige en gruwelijke dat daar gepasseerd was, in Duitsland, maar Haar betreur ik, betreur ik zozeer boven allen die niet meer te midden van ons zijn: mijn trouwe, sterke, trotse oma die 93 werd en die mijn portret van jonge vrouw een prominente plaats had toegekend op haar dressoir; het portret van mijn jeugd.
Onder Haar hoede leerde ik lezen en schrijven en bij Haar mocht ik thuiskomen na de dolzinnige en doldrieste escapades uit mijn turbulente jeugdjaren......
Geplaatst in de categorie: oorlog
oma
71
Geef je reactie op deze inzending: