Hartenkreten

Muchos gracias, camarrero

Deze kelner op leeftijd ontkurkte de wijnfles professioneel, schonk onze glazen in, niet te veel, niet te weinig. Eigenlijk precies de juiste hoeveelheid. Schonk ons tegelijkertijd gepast zijn aandacht terwijl hij vanuit zijn ooghoeken de andere tafeltjes in de gaten hield, liep daarna weer terug naar zijn werktafel aan de bar. Ik bedacht dat hij heel zijn leven dit werk wel zal hebben gedaan, een carrière als kelner en zo te zien verstond hij zijn vak.

Na het eerste slokje wijn bedacht ik me: Bij ons in Nederland zijn de obers vaak niet ouder dan, het mag niets kosten, een jaar of twintig. In Spanje kan dit kennelijk nog wel. Kletste wat met mijn partner en volgde hem ondertussen, de wijn rolde over mijn tong, en smaakte alsof een engel er over heen pieste. Kwam dat door hem? Of is het de wijn, mijn stemming? Wat deed hij dan anders? Het zit hem in de kleine dingen denk ik, de nuance, handig opende hij de volgende fles aan een ander tafeltje en schonk de wijn in terwijl zijn gasten zich zichtbaar ontspanden. Deelde de menukaart uit in een vloeiende beweging en trok zich weer gepast terug.
Deze grijze oude gladgeschoren besnorde goed verzorgde man verstond zijn vak. Hij had waarschijnlijk zijn leven lang niets anders gedaan.

Ondertussen vloeide de wijn losjes door mijn geest. "Ik ga voor de vismaaltijd en jij?""Ik ook", zei mijn partner, "doe mij de dorade maar". "Camarerro!" Een seconde later stond hij weer aan ons tafeltje. Vakkundig nam hij vervolgens onze bestelling op en schonk ondertussen gepast een tweede wijntje. We genoten, tuurden stemmig naar de lichtende vissersdorpjes aan de overkant, spiegelend in de baai en lieten onze gedachten gaan; wat is het leven toch mooi, "Viva Espagna!" Senor: "De Dorade, por favor", "Gracias ,mochus muchos gracias"
Nog een paar maandjes maar, dan mogen we weer.

Schrijver: De Hertog, 2 maart 2017