Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Mistige regen

In mistige regen, kwam ik haar tegen. Haar bruine haar wat korter deels verstopt onder een groene pet. Met oorringen als een hoelahoep zo groot, waarbij ik me afvroeg of een beetje turner zijn dagelijkse oefeningen aan menselijke oren had kunnen doen. Ik herkende haar direct, maar zij mij niet. De pijn die deze niet herkenning veroorzaakte kwam pas later. Misschien dat haar visuele herkenning werd ondermijnd door de alcohol die mogelijk verwoestend te werk was gegaan in het gebied van haar temporale kwab. Maar die overweging liet ik snel varen toen later bleek dat zij zich alle andere jongens uit onze klas nog goed herinnerde.

Ik sprak haar aan en zei: “Hai Patricia, wat leuk je weer eens te zien”. Haar grote blauwe ogen staarde naar mijn paraplu, daarna gericht op mijn natte schoenen en keek vervolgens naar mijn wat grote oren. Joris? Nee, ik ben Jaap. Jaap? Waar moet ik jou van kennen? Van school zei ik heel snel. Van welke school, vroeg ze mij. Van de lagere school zei ik in gedachten en probeerde het beeld van vroeger weer voor de geest te halen. Zat jij bij mij in de klas? Ja Patricia, zes jaar lang. En zes jaren was ik verliefd op je, maar dat zei ik niet. Heette je vroeger ook al Jaap? Ja, Jan-Jaap officieel. Oh ja, nu weet ik het weer. Er zat zo’n klein ventje in onze klas met van die grote flaporen en zo’n ijzer brilletje. Wij noemde hem Jan Aap. Ja, dat was ik. Nou leuk om je weer eens te hebben gezien Jan, maar ik ben nogal gehaast en door hier te blijven praten kunnen ze mij op kantoor zo uitwringen.
Ik keek haar na en dacht aan die vervelende schooltijd. Altijd gepest en regelmatig zonder rugtas naar huis, lopend naast mijn fiets, omdat een van mijn klasgenootjes voor de zoveelste keer het ventiel er had uitgedraaid. Maar Patricia deed nooit zelf mee aan de pesterijen en voor mij was zij een licht in de duisternis, een droomvriendin, een heilige, een onbereikbaar ideaal beeld van een vrouw.

Toen ik thuiskwam en mijn natte schoenen onder de verwarming zette, bleef ik nadenken over het recente voorval. Ik had nog zoveel aan haar willen vragen. Maar het ergste was dat zij mij helemaal niet herkende. Ik keek in de spiegel en zag die Jan-aap met z’n flaporen, maar ik zag ook wat anders. Ik zag de man die ik was geworden, die onherkenbaar was veranderd, die zo was veranderd dat zelfs het leukste meisje van mijn oude klas, mij niet meer herkende. Ik voelde me sterker worden en het bedrukte gevoel wat er was, ebde langzaam weg. Ik geloof weer in mijn leven in het heden en schrijf voor haar, Patricia het volgende gedicht:

in mistige regen
kwam ik je tegen

ben jij het echt?
jij kende mij slecht

mijn oren die horen
veranderde mijn naam

geloofde in jou
verlaat mijn trouw

vergeet wie ik was
maar ben nog maar pas

de held in de spiegel
die er net nog niet was


Zie ook: http://www.spirituelefilosofie.blogspot.com

Schrijver: J.J.v.Verre, 14 februari 2019


Geplaatst in de categorie: liefde

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 138



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)