Hartenkreten

Welcome to the Hotel St. Elisabeth (vervolg)

In de vroege morgen, om half zeven om precies te zijn, meldde ik mij opnieuw bij een eengezinswoning.
Een menigte van vogels hief een opgewekt en vrolijk concert aan in het park, eens decor van vele festiviteiten, dat de dokterswoning begrenst, maar een doodsverwachting omfloerste en beheerste mijn wankele, bange hart.

In de kale, onherbergzame ziekenhuiskamer waartoe ik veroordeeld was geweest, had ik geworsteld met doodsdreiging.
Een helle zon circuleerde aan het venster en ik had mijn blikken gevestigd op een vreemdsoortig staketsel; een hoogstandje van technisch vernuft (?) op het dak aan de overzijde.

Ze hadden me gevraagd me uit te strekken op de brancard en snel voerden ze me door het labyrint van de gangen die voor mijn ogen opdoemden en als het ware weer in het niets verdwenen tot we in de "onderzoekskamer" kwamen.

De computer toonde een warrig en vreemdsoortig en mij nog onbekend landschap; het oscillerende patroon van mijn darmen.

Het beeld van een man zweeft me voor ogen en ik zie zijn gestalte vóór me en hoe hij, de arts, jong nog, die ik vereer, met mannelijke precisie en daadkracht het onderzoek heeft volvoerd; het onderzoek dat mij opnieuw het leven moest schenken en het leven dat ik mij zo graag enthousiast toe-eigen, dat ik wilde heroveren en in bezit nam als nooit voorheen......