Zo gewoon dat het saai oogt?

Het gewone “ gewoon” is zo gewoontjes geworden dat we er nauwelijks van opkijken, het gewone gedoe van alledag daar kijkt ( of hikt) niemand meer tegenop. De hele gewone dingen, de ongedwongen normale mooie dingen, waar je toch echt geen moeite voor hoeft te doen, zijn bijna in de ban, neen, niet bij mij hoor! Het is maandag en een prachtige dag dus meneer T vraagt: wilde je nog iets doen! Jazeker wil ik dat en na het huis acceptabel achtergelaten te hebben pakken we beiden onze gemeente- cabrio, eerst naar de plassen, waar al aardig wat mensen in het zand liggen, kids in het water spelen en we rijden en kijken.

Maken een fors rondje, om via Nieuwerkerk toevallig langs de kant van de weg een kleine ondernemer te helpen omvan haar haar aardbeien af te komen door een doos te kopen, ze zegt: dat drie goedkoper zijn, maar omdat ik ze alleen eet, lijkt me dat iets teveel van het goeie. Dus houden we het bij eentje, meer dan genoeg denk ik zo. Een stukje verder staan van de volgende kleine ondernemer, bloemen langs de kant, een bakje erbij en tja je helpt of je helpt niet, ook maar bloemen gekocht, afstanden in acht genomen, dat kon ook niet anders want het was zelfbediening tenslotte.

We toeren verder, komen langs de IJssel terecht waar je weer bootjes ziet varen en scheuren ook, fietsers, skaters, brommers en motoren, oei, haast een aanrijding, scheelde niet veel...we stoppen twee keer om de benen even te strekken, nee niet om een terrasje te pakken want dat doen we gewoonlijk ook niet, dus dat laten we over aan de mensen die er ontwenningsverschijnselen van kregen, die mogen die stoeltjes bezetten...veel slimmer en na een slordige 400 keer goedemorgen gezegd te hebben, toeren we na een krappe 25 kilometer weer op huis af.

Een gewoon ritje, met gewone mensen, die het niet hoog in de bol,hebben, dat ook aan anderen overlaten, een doodgewone dag, een normale dag, met als enige verschil, we eten brood tussen de middag en die van mij? Daar zitten natuurlijk die heerlijke aardbeien op! Gewoon? Nou hou het dan maar op gewoon. Niks meer, niks minder.

... Een gewone normale dag ...

Schrijver: An Terlouw, 31 mei 2020