Welcome to the Hotel St. Elisabeth (vervolg)

Nog altijd ligt het panorama aan mijn venster voor mij open. De zomer is in volle gang. Het welige gras is met vlekken doorweven. De bomen staan in strenge orde, als trouwe wachters....Maar het appel is weer geblazen. Ik wil nog terugwijken; niet gehoorzamen.....Maar de auto zal ongetwijfeld arriveren en mij meenemen naar bestemming St. Elisabeth. Er is nog sprake in de papieren van een "eventuele" diagnose. De waarheid zal zich echter openbaren. De taxi met stoere chauffeur voert me dus langs het desolate decor van mijn geboortestad en langs de koopboulevard, voor mij eens brandpunt van rouw, verdriet en afscheid. Onheilspellende gedachten aan een eventueel op handen zijnde grote ingreep dwarrelen door mijn brein.....

Ik word verwelkomd op het Chirurgisch Dagcentrum. In een balk met trotse, lichtgevende letters is die benaming weergegeven. Glas-in-lood-ramen met afbeeldingen van heiligen vormen een erfstuk uit ons oude, Katholieke ziekenhuis en een tekst in krom, gebrekkig Nederlands ("Recht mijn rug en klop mijn schouder") dient kennelijk om het gemoed van de "slachtoffers" te versterken. Maar moderne verlichting uit design-lampen verzorgt als het ware een werveling van licht en een groot dakvenster laat eveneens het licht van de zomer toe. IJverige verpleegkundigen bevolken de gangen en draven af en aan.

Ik zal het vege lijf moeten overgeven aan de verdoving, de benen moeten spreiden en de instrumenten moeten toelaten op de organen van mijn schoot die, gezond of ongezond, mij altijd al in stille afwachting, niet vermoedend, mede tot vrouw stempelden.....

Het ergste, de meest gevreesde ziekte, die wellicht al aarzelend oprukt om mijn lichaam te verwoesten, moet uitgesloten worden, maar zal mijn lichaam bezwijken? Het wachten is op de gunstige dan wel desastreuze tijding.

Maar de molens van het ziekenhuis malen langzaam.....

lichaam ziekte ziekenhuis

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 42