Toespraak bij de uitvaart van wijlen Wim van Rooyen

BESTE MENSEN, IN HET BIJZONDER HELENE EN PASCAL ( zijn dochter, zijn zoon)

WOORDEN, EEN GEDICHT

Woorden zijn het credo
in het leven
het zijn de meesten van
ons gegeven
ze uit te spreken of op te
schrijven
om aan te horen of om te
blijven
taal is het teken van ieders
kracht
die zelfs bij onmacht leven
bracht

Ik schreef deze woorden`, dit gedicht in 2009 onder pseudoniem Jean Fermate, als ik met name ga schrijven en digitaal publiceren rondom `Hoe dood en dan`

De jaren verstrijken!!

En dan wordt begin 2012 Wim ziek en mailt hij ons en dan vind ik de woorden
in de volgende hartenkreet

KRING VAN LIEFDE, ZORG EN AANDACHT

Allemaal in een kring
om jou heen
dierbaar mens
we laten je niet alleen

Laten je niet over aan je lot
waar jouw lot ook valt
het is ook ons lot
welke prijs ook valt

Die prijs delen we allen
de hoofdprijs maar
mocht de troostprijs vallen
staan we altijd voor je klaar

Allemaal in een kring
om jou heen
strijdbaar mens
we laten je niet alleen!

De tijd verstrijkt, Wim vecht doet en laat en houdt ons per mail op de hoogte.

Kortgeleden bij een van mijn bezoeken aan hem zegt hij, plotseling ineens:

"Jan ik ben toch te jong om dood te gaan`

Dan, dan heb ik geen woorden

Daar zat ik dan met mijn sigaret schuin tegenover Wim en mompel wat van

"Nee natuurlijk niet"

Ik heb geen woorden, ik heb alleen dan alleen maar verdriet, ik voel dan al zo sterk de rouw, een rauwe rouw!!!

Beste mensen,

Ik ga geen anecdotes vertellen, we waren collegá hij van de belasting , ik van de kvk.
Altijd, echt altijd kon je op Wim een beroep doen en wat beheerste hij z'n vak tot in de puntjes en nooit, nooit ging hij over de schreef.

Terug naar dit jaar 2014

M'n een op laatste bezoek aan Wim.

Ik zit aan de tafel, Wim maakt lijstjes, heel erg vermoeid maar toch onvermoeibaar.

We praten wat en ik voel hoe moeilijk ik dat vind, hoe moeilijk hij het heeft, het komt allemaal zo dicht bij van iemand, waarvoor ik mocht schrijven, die een beroep op mij en mijn woordtalenten deed, omdat hij de liefde voor zijn zoon op zijn huwelijksdag wilde benadrukken, maar ook die van zijn dochter en ook de dankbaarheid naar hun moeder. Toen vond ik ook de woorden!!

Toen gaf hij mij een kijkje in zijn binnenste, waar ik ook stil van werd, maar aan de andere kant Wim altijd had geaccepteerd zoals hij was en hij mij ook.

En dat hij mij Rooie Dakduif noemde ervoer ik als een reuze compliment juist voor iemand die zo gesloten is.

Wim en ik zitten aan tafel en hij vertelt over zijn wensen;
de parachutesprong, z'n 60ste verjaardag en z'n kleindochter die 1 wordt.

Ik blijf stil en hoop dit zo intens voor hem te mogen meemaken.

Hij maakte een veilige landing, hij volhardt met 40 gasten op de pre-pre verjaardag en hij ziet zijn kleindochter van 1.

We zitten nog steeds aan tafel en ik vertel hoe bijzonder ik het had gevonden toen hij voorging in de Eucharistieviering van jaren geleden, dat ik dat als zo intens had ervaren, samen in de kerk, samen geloof belijden, beleven!!

Hij vertelt geen kerkelijke uitvaart te willen, teveel misbruik, hij heeft zich uitgeschreven.

Dan vraag ik zoekend en stuntelend naar woorden of hij gelooft of er iets hierna is.

Dan veert hij op en zegt: Ja, dat geloof ik.

Die mening, die overtuiging neem ik maar wat graag over en vertaal het in de meest simpele woorden, welke met heel veel pijn en intense moeite ik als schrijver uit mijn pen kreeg

Van 3500 meter maakte hij een vrije val en landde veilig

Nu heeft hij een veilige landing gemaakt in Jezus armen!!

Veilig in Jezus' armen,
veilig aan Jezus' hart,
daar in zijn teer erbarmen,
daar rust zijn ziel van smart.

Mede namens mijn levenspartner Jelle, mijn dochter Giulia en labrador Midon
sluit ik af met de meest eenvoudige doch moeilijkste woorden om uit te spreken:

Wim, rust zacht!!