Melancholie aan de Piushaven

Met de mevrouw met de wellicht door leed doorgroefde wangen bezet ik een tafeltje aan de Piushaven dat geflankeerd wordt door het diepe, ondoorgrondelijke water.

Verdriet komt aanrollen als een onweer dat de wereld overvalt of als een lawine die van een berg afrolt.

Mijn tranen betreffen de voortsnellende tijd die mijn jeugdjaren vernietigd heeft die voorbijgleden in de grauwe straten van de wijk die gesitueerd is aan de overkant van het zwarte water.

Maar de zwaarte en het verdriet zullen mijn hart weer verlaten. Als de branding en het getij die aan komen rollen en terugwijken laten zij mij weer met rust en opnieuw zullen vrede en vreugde bezit van mij nemen.

emoties jeugd verdriet vreugde

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.8 met 4 stemmen 55