Hartenkreten

Leeggeroofd als een Koningsgraf?

Een snelle Regiotaxi bracht me onlangs naar de Dr.P.Jansenweg na een verlepte, onvriendelijke dame afgezet te hebben bij haar armzalige woning in een achterstandswijk.

Mijn beste vriendin had pas geleden tot mijn verbazing haast onbeschaamd plotseling het hulpstuk uit haar mond gehaald; haar kunstgebit dat eruitzag als het bit van een paard en zij had dit mij getoond. Dit was nu kennelijk ook voor mij "toekomstmuziek".

De trouwe tanden die mij mijn hele leven al vergezeld hadden; beter gezegd; wat daar van over was en die nog rechtsonder zetelen in de mondholte zullen er kennelijk "uitgebeiteld" moeten worden en zij zullen vervangen moeten worden door een soortgelijk "bit" als mijn vriendin sinds jaar en dag draagt. Ik zie hier niet naar uit en zal me nolens volens uitstrekken op de "alternatieve chaise longue" van de man, die deze toch wel merkwaardige taak kennelijk als zijn roeping en bestemming in het leven beschouwt.

Zover kwam het dus en aanvankelijk aarzelend maar even later resoluut plaatste tandarts Mohammed, voor mij een jongeman, de zware, geavanceerde tang, die het meer verouderde instrumentarium uit vroeger tijd heeft opgevolgd en die dit vervangt, rond de onwillige tand en kies die aan zijn krachten niet schenen te willen toegeven maar vervolgens onvermijdelijk moesten bezwijken. De krater, de bloedende wond is nu geslagen die twee maanden genezing zal opeisen. (Op een groot computerscherm had ik de beschikbare "klikgebitten" gezien, omringd door rozig tandvlees).
Tenslotte hecht tandarts M. vaardig en ijverig de ontstane wond met een lange draad en met de handen gestoken in blauwe plastic handschoenen.

Door straten en achterbuurten, die zo lang het panorama, het decor van mijn leven voor mij hebben betekend, heb ik de terugweg aanvaard.