Bij een vijfenzestigjarige verjaardag

Ik was vroeg gearriveerd in het WOK-restaurant in het naburige dorp, een locatie die plaats bood aan vele gasten. Bij binnenkomst werd ik meteen al hartelijk verwelkomd door een kennelijk Chinese dame die me een kop koffie aanbood. Ik probeerde bij haar over het voetlicht te krijgen, in weerwil van de taalbarrière, dat de gast, die ons vanavond zou vergezellen, namelijk mijn zwakbegaafde broer, wellicht enige bijzondere tolerantie en ruimdenkendheid behoefde of vereiste, een verwelkoming, die men toch niet in iedere situatie of in ieder geval als vanzelfsprekend kan beschouwen. Maar mevrouw verklaarde met een glimlach dat men hier nergens van zou staan te kijken en dat men al veel gewend was.

En inderdaad schreeuwde mijn broer toen hij eenmaal gearriveerd was luidkeels in zijn gekte en opwinding om het onverwachte uitstapje dat hem maar zelden vergund is maar dit alles leidde in het restaurant nauwelijks tot de verbijstering dan wel de hilariteit, die men toch, wellicht met recht, zou kunnen verwachten. De trouwe en jarenlange, besnorde verpleger van mijn broer had tijdens het etentje nauwlettend, zoals zijn taak en missie is, "de vinger aan de pols" gehouden van alle sentimenten en gemoedsbewegingen die de man beroerden, die zich aftekenden op zijn gezicht of die tot uiting kwamen in zijn bewegingen. Tot mijn verrassing en verbazing was de vriendelijke dame, die mij verwelkomd had en die kennelijk plotseling een merkwaardige affiniteit voor me had opgevat, me onverhoeds in de armen gevallen.....

broer restaurant etentje opzien omhelzing verpleger

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 45