Onder goedgunstige vleugels? / Een soort prozagedicht

....en zo ken en herken ik het panorama van mijn stad dat tevens het panorama van mijn jonge jaren is en dat ik doorkruis en waarneem met veel weemoed;
daar is het lage gebouw van mijn kleuterschool en daar is het doktershuis, zo vaak bezocht tegenover ons oude kerkhof waar de doden voorgoed rusten. De school heeft haar brede toegangsdeur eens en voorgoed voor mij gesloten, lang geleden.
Het huis waarin ik lang geleden geboren ben in die brede, kapitale straat, mijn ouderlijk huis, wacht niet langer op mij.
Ook de poort van het leven zal spoedig gesloten worden voor mij.
In haar razendsnelle vlucht trok dit aan mij voorbij, als een zwerm vogels, als een film met opeenvolgende beelden, nauwelijks te betrappen, niet te arresteren of tot stilstand te brengen.
Kan ik nog rusten onder de beschermende vleugels van de goedgunstigheid of opent de afgrond zich al voor mij?

afscheid leven voorspoed

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 100