Een kleine "Tandheelkundige Escapade"

De witte auto van de Regiotaxi naderde een breed, groot pand dat zijn innerlijk vooralsnog verborgen hield. Van buiten af beschouwd leek het op een soort van "alternatief" kantoorpand. Bij nadere inspectie bleek het labyrintische gangen en kamers te bevatten en bevolkt te worden door tandartsen en hun assistentes, gehuld in witte beroepskledij.

Een van hen zou me vragen me uit te strekken op de eveneens alternatieve "chaise longue" die stond opgesteld in haar spreekkamer onder het licht van een soort van frivole lampen, die wel iets weg hadden van discolichten en die in niets herinneren aan de vroegere verlichting met het "demonische" opschrift "Ritter" dat de onheilspellende "tandheelkundige escapades" uit mijn jeugd vergezelde.

Mevrouw de tandarts wil nu meteen maar onvervaard de apparatuur die haar ten dienste staat loslaten op mijn wankele voortanden, maar ze stuit op een woord dat van mijn lippen komt: het is het woord "trauma", een algemeen menselijk woord dat zij herkent en dat kennelijk haar ontzag en respect oproept en waarvoor zij terugdeinst.

Nu dus eerst maar de verdoving; de naald dringt diep door in het kwetsbare, rozige tandvlees. Dan toch maar het mitrailleurvuur van de zware instrumenten waaronder het gebit nauwelijks stand lijkt te houden en welhaast lijkt te bezwijken.

Boven mijn hoofd babbelt mevrouw opgewekt en naar hartenlust met haar assistente over een aanstaand feestje en ik vang het woord "champagne" op.

Hoe het ook zij: dankzij het vaardige, deskundige en elegante knutselwerk van de genoemde dames tandheelkundigen is het euvel verholpen en het gebit gerepareerd!

tandarts gebit

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 2 stemmen 100