De laatste horde....

De gruwelijke en wereldomvattende pandemie is passé; een gepasseerd station, maar een laatste horde moest ik nog nemen.

Daartoe moest ik de reis aanvaarden met de bus die vanuit mijn geboortestad haar parcours aflegt door de dorpen en tenslotte Teteringen bereikt, het voorportaal van het afschuwelijke station van Breda dat slechts in staat is grenzeloze neerslachtigheid te bevorderen als men daarvoor vatbaar is. Dit in tegenstelling tot de euforie die zozeer wenselijk zou zijn.

Toen ik daar gearriveerd was, moest ik nog een tot diepe wanhoop stemmende achterstandswijk doorkruisen. Na een wandeling met moeizame pas en stijve benen bereikte ik tenslotte de prikpost aan de Dorenboslaan.

Twee montere dames zaten daar te babbelen achter een soort counter. Wegens mijn mogelijk onheilspellende en vervallen uiterlijk trakteerden ze mij op koffie en op een broodje en ze parkeerden mij in een van de zithoeken die het pand rijk was.

Buiten passeert een heilloze stroom voertuigen die ik vanaf mijn zitplaats en vanaf het raam gadesla. Vaak betreft het trucks van transportondernemingen met op de buitenkant de trotse naam van de firma's.

Tenslotte daagt een ruim publiek op: allen zijn gekomen om de befaamde injectie in ontvangst te nemen. Zij wachten hier tenslotte in een lange rij...

Wat mij betreft weifelt de dienstdoende arts aanvankelijk; later overtuig ik hem door het aperte risico van mijn longziekte te noemen en hij jaagt de dunne naald door mijn kwetsbare bovenarm....

Vervolgens strompel ik opnieuw door het huiveringwekkende decor van de achterstandswijk naar het station. Ik verlang naar mijn stille woning die op mij wacht en de bus zal mij weer
door Brabantse landerijen voeren.....

ziekte somberheid injectie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 11