Hartenkreten

Geen verzoening met Kerstmis

We schreven december 2010. Kerstmis naderde. Ik liep door de duistere, donkere straat en keek op naar een verlicht raam, gesierd door een lichtend kunstwerkje van glas. Het was het raam van de woning van mijn vroegere vriendin, een woning die eens mijn tweede thuis vormde.

Door onherroepelijke en onoverkomelijke ruzies en conflicten hadden we ons van elkaar verwijderd. Maar gedurende drieëndertig jaar had ze aan mijn zijde voort gesjokt, als een trouwe, goedmoedige dombo.

Vaak had haar lusteloze stem tot me gesproken, met een neerslachtigheid waartegen van de kant van haar wilskracht nooit enig verweer was gekomen.

Samen hadden we het Bloemencorso aanschouwd en een lieflijk Oostenrijks dorpje dat we nooit terug zouden zien; geen middelen die iets vermochten tegen haar allesoverheersende depressie.

Op een dag was ik kruipend haar kamer binnengekomen en kruipend had ik deze weer verlaten. Figuurlijk gesproken dan, want ze had me gedwongen excuses aan te voeren voor vrijwel ieder woord dat tussen ons gevallen was, voor iedere opmerking die er gemaakt was.

Onvoorstelbaar dat in haar zwakzinnige brein begrip zou hebben kunnen zijn ontstaan voor wat Vergeving werkelijk inhoudt. Nooit meer heeft zij kunnen begrijpen wat haar aanwezigheid en gedrag vergden van mijn verdraagzaamheid gedurende al die lange jaren....