Het Crematorium revisited

Het was september. De zon was nog warm en zette nog kracht bij. Een moeder moest voorgoed afscheid nemen. Mijn vriendin had verklaard dat ik na de dienst in de kapel moest uitzien naar een mevrouw met een forse huidkwaal in het gezicht.

Een dergelijke kwaal heeft wellicht als enig voordeel een onontkoombaar herkenningsteken te vormen, als een baken in de nacht, als een vuurtoren die haar stralen in de rondte zendt, een teken dat weinigen in de grauwe massa bij zich dragen, hoewel allen eveneens uniek en uitzonderlijk zijn.

De dame met het vuurrode gezicht zou me naar het Crematorium brengen waar de uitvaartplechtigheden zouden worden voortgezet. Na het "In Paradisum Deducant" dat mijn tranen deed rollen als zelden voorheen, keek ik uit naar genoemde mevrouw en kon inderdaad moeilijk aan haar voorbijzien. Haar hele gezicht en haar handen waren op een uitzonderlijke manier overwoekerd door een gemene huidziekte, waartegen, zoals later uit ons gesprek bleek, nooit enig kruid gewassen was geweest.

In de auto debiteerde een derde mevrouw, slechts in staat tot uiterst wankele gevoelens van vriendschap, voortdurend haar favoriete onderwerp: 'zichzelf' en ze raakte hierover niet uitgepraat. Haar minieme intelligentie viel onmiddellijk te destilleren uit ieder woord dat van haar lippen rolde. Ze ontkleedde zich als het ware geestelijk door meteen maar ten opzichte van de wildvreemde personen die wij toch voor haar waren de meest intieme details uit haar liefdesleven te onthullen.

In de drukbezochte aula van het Crematorium namen broers, zussen, zwagers, schoonzussen, kleinkinderen en vele anderen voorgoed afscheid van een voor hen en niet slechts voor hen alleen legendarische moeder in vertederende, liefkozende bewoordingen en velen brachten een laatste groet.

afscheid moeder belevenissen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 86