Hartenkreten

Een avond in het theater

Op het toegangsbewijs staat de naam van de bekende zangeres vermeld alsmede het nummer en de rij van mijn plaats op het frontbalkon van het theater. Ik haast me op een regenachtige avond de belofte te laten inlossen die dit stukje papier schijnt in te houden, in afwachting (maar ten onrechte) van een repertoire van poëtische en dromerige 'luisterliedjes.

De auto van de Deeltaxi schijnt vóór haar aankomst bij de Schouwburg verschillende omliggende dorpen te moeten aandoen, zodat ik te laat arriveer, als het concert al in volle gang is.

Het spektakel in de grote zaal en op het podium ontrolt zich onmiddellijk bij mijn binnenkomst aan mijn ogen.

Mevrouw wentelt zich om haar as als een planeet, haar lichaam kronkelt als een slang en zij danst haar wervelende dans op het brede podium. Zij stampt, krijst en gilt, hooggehakt en met stevige benen, gehuld in een zwarte, glanzende panty, die uitkomen onder de feestelijke mini-jurk.

Ik zit stilletjes en zoals meestal zeer verlegen in de roodpluchen fauteuil, mijn tas tegen me aangeklemd, een "displaced person" te midden van een menigte van twintigers en dertigers, die de zaal, waarop ik neerkijk, vult en die nu massaal is opgestaan en ritmisch in de handen klapt op de maat van de muziek.

Een gitarist uit de begeleidingsband treedt naar voren voor een gitaarsolo; hij knielt aan de rand van het podium; de gitaar klaagt en jankt hartverscheurend; de zaal is in extase, maar voor mij is het lawaai dat mijn ziel pijnigt en verscheurt.

Ik sluip weg, over de roodpluchen trappen en langs de garderobe. Eenmaal buiten begroet ik de stilte en de avondlijke sterren en ik ga mijn eenzame weg huiswaarts.