"Making love to strangers"

We zaten samen op de achterbank van een deeltaxi die ons vervoerde vanaf de paviljoens van een inrichting voor zwakbegaafden waar ik mijn broer had bezocht. Mijn broer was opgetogen geweest om de Donald-Duck-boekjes en om de chocolade die ik hem gebracht had.

Mevrouw naast me in de taxi wierp blikken in mijn richting waarmee ze klaarblijkelijk wenste te solliciteren en te hengelen naar een Gesprek, hoe oppervlakkig dan ook. Het mocht gerust over het Weer gaan, over de vele Ziektes en Sterfgevallen die "Gang und Gebe" zijn, over de laatste Bingo of over René Froger. Het is nu eenmaal de gewoonte (waarom weet niemand) in de her en der voorthobbelende en rondtoerende Deeltaxi's die tot broedplaats en broeinest van Conversatie zijn uitgegroeid, zijn zorgen te ventileren en met elkaar een verkapte vorm van psychotherapie te beoefenen. In de Deeltaxi storten eenzamen en vertwijfelden hun hart uit en babbelen weduwen, wezen en invaliden naar hartenlust met elkaar. Ik gaf er tot grote ergernis van de mevrouw naast mij de voorkeur aan op dromerige maar hardnekkige wijze het voorbijflitsende landschap (in de verte keurige rijen van bomen, gekleurd door de herfst) te beschouwen en tevens de voorbijgesnelde jaren van de vele bezoeken aan mijn broer (aanvankelijk nog in het gezelschap van mijn familie, nu alleen) aan een stilzwijgende bespiegeling te onderwerpen.

En als ik in de richting van mijn mede-passagiere keek, zag ik dat ze haar kaken op elkaar klemde in een brede, maar gekunstelde glimlach, die ze aan me opdrong en dat ze welhaast bedelde om een paar woorden van mijn kant. Opstandig om de onechtheid en om de oppervlakkigheid van de zogenaamde "uitwisseling" met wildvreemden bleef ik zwijgen en ik wendde mijn blik af...

individu zwijgzaamheid ergernis

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 81