Berichten uit een Zorgcentrum (vervolg)

Het voorjaar trad onherroepelijk in en toen in maart een nieuw licht de wereld overspoelde, bracht ik een boeket bonte tulpen mee, waarop mevrouw ging rommelen in een naaidoos om een naald te zoeken waarmee de kopjes van de tulpen volgens haar allemaal een prikje moesten krijgen om het boeket langer houdbaar te maken.

"Wat een mooie bloemen, wat een mooie bloemen!" zegt mevrouw telkens weer alsof ze de schijn zou wekken niet voldoende dankbaar te zijn of alsof ze onmachtig is om haar dank over te brengen. Maar ze beantwoordt aan het algemeen-menselijke gebod van de wederkerigheid in de communicatie en ze schenkt mij enkele kleine doosjes met broodbeleg en twee appels.

Als we over de gang strompelen die onlangs belegd is met chique vloerbedekking, waarmee mevrouw ook al zo blij is, zijn daar plotseling de neef en nicht uit S. en ik maak nu kennis met familie van mevrouw die zich nog in geen anderhalf jaar vertoond heeft in haar nabijheid. Ze dragen een groot pakket, met papier omwikkeld in de vorm van een stoel.
Mevrouw begroet hen met blijdschap en inderdaad blijkt uit het pakket een grijze rotan stoel te komen met het zwarte kussentje waarom mevrouw gevraagd had. De neef en nicht drinken nog even thee maar alsof de duivel hen op de hielen zit, nemen ze snel afscheid.

Voor mevrouw Van Keulen ben ik hoogstwaarschijnlijk altijd letterlijk en figuurlijk een schimmige gestalte gebleven die zich ergens aan de periferie van haar bewustzijn en blikveld ophield. Voor mij was zij deerniswekkend; een moeder, die nooit moeder geworden is, maar anderzijds een zozeer moedige en krachtige persoonlijkheid, gehuisvest in een zo broos, kwetsbaar en hulpeloos lichaam. Ik zal haar nooit meer vergeten...

bedankt ouderen vriendschap

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.3 met 3 stemmen 85