Momenten van geluk

De helgele, elegante treinen suisden met zachte vaart af en aan op het station van Eindhoven. Ik was op weg naar mijn zus; de dierbaarste; de nog overgeblevene van mijn familie die in onze kindertijd naast me stond, die me verdedigde als de buurmeisjes mijn dierbare pop hadden afgepakt. In Heeze wacht zij trouw op me en haar dartele, speelse hond met zwarte vacht en snorrenbaarden kent me na drie jaar nog en begroet me en ik streel zijn lieve kop.

De tuin van mijn zus met heldere vijver ligt te glanzen in het zomerlicht met een veelheid aan planten en bloemen, alle zorgvuldig aangeplant en verzorgd met liefdevolle hand zoals zij verdienen, naar eigen aard, behoeften en voorschriften.

Mijn neef, de zoon van mijn zus is gedurende de tijd van mijn afwezigheid van jongen tot man geworden; tot een stoere jongeman van twintig die al zo volwassen is dat dat hij een documentaire heeft vervaardigd in het verre Slovenië. Herinnert hij zich nog de tijd, nog maar zo kort geleden, dat opa op handen en voeten door de kamer kroop en hem torste op zijn rug? Opa rust onder rulle, zachte aarde.

Mijn zus heeft de mahoniehouten zilverkast met al het glaswerk en zilver, een erfstuk, dat onze jeugd begeleidde, voor de gelegenheid opgepoetst en schoongemaakt en ik kan me nog eens spiegelen in haar ruitjes en aan de oude tijd denken.

We gaan wandelen langs een beek die het oude huis van mijn zus en zwager als het ware omarmt en de vrolijke hond gaat achter een stok aan die we ver wegwerpen en hij dartelt door het water en legt trouw en gehoorzaam het stuk hout aan onze voeten en schudt opgewekt zijn vacht uit zodat het water in de rondte spat. Mijn zus maakt in het rulle zand van het landelijke pad een tekening van een plattegrond van het nabijgelegen kasteel. Als natuurdeskundige en milieu-activiste is ze van veel op de hoogte waarover ik totaal onwetend ben. Ze is weer in goede doen en "wonderbaarlijk genezen" na een welhaast slopende en onheilspellende ziekte.

We prijzen de dag die ons nog wordt gegeven door onbekende hand, de eenmalige dag van onze ontmoeting, van ons samenzijn, van onze liefde en vriendschap, maar 's avonds snelt de trein weer naar Tilburg en deze neemt me mee; brengt me ver van mijn geliefden, ver van de zomertuin, ver van het momentaan geluk van die middag.

familie natuur bezoek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.2 met 4 stemmen 134