Herinneringen aan mijn wandeltochten door Midden-Brabant / Denkend aan de Kampina Heide

Evenwijdig aan het landelijke zandpad waarover wij voortstappen bevinden zich grasgroene weiden, waarop in de verte zwart-witte koeien doodgemoedereerd, onverstoorbaar en onverschillig liggen te luieren en te herkauwen. Meer op de voorgrond grazen er eveneens enkele met de last van de bolronde, rozige uiers tussen de achterpoten, alsof zij drachtig zijn van de melk.

We zijn op weg naar de heidevelden van de Kampina en we bereiken deze al snel. Ze liggen uitgestrekt zover onze blik reikt, zacht glooiend, begroeid met paarse vegetatie, onder een wisselvallige hemel van loodgrijs en lichtblauw, haast archaïsch, haast voorwereldlijk. Er heerst een weldadige rust en een hemelse stilte.

We vervolgen onze weg, passeren berkenstammen en ondefinieerbaar struikgewas, tot mijn wandelgenote wegens een blessure aan haar been rechtsomkeert moet maken.

De "Gerrithoeve", die we tenslotte bereiken en waar we uitrusten, vormt een afgezonderde, stille oase, ver van de chaotische verwarring en onrust van de maatschappij. Er komt daar een sprookje of een idylle tot leven als uit vroeger tijden; een meisje of een jonge vrouw - weggelopen uit een romantische novelle, lieflijk en nog aarzelend tussen kinderlijke schuchterheid en de eerste voorzichtige schreden in het land van een nu spoedig aanbrekende volwassenheid, een meisje dat Vermeer zou hebben willen uitbeelden of dat Goethe, Toergenjew of Hesse zouden hebben willen beschrijven - serveert ons warme chocolademelk. Een bruinzwarte hond komt bedelen om het koekje.

We moeten de terugweg tenslotte aanvaarden. De weg terug naar de lawaaierige woelingen en de verwarring, naar de misverstanden, de spanningen en de ruzies die schering en inslag zijn in de slangenkuil van de maatschappij.

De schilderachtige herinneringen aan de heide en aan de gastvrije herberg kunnen we koesteren en opslaan in ons geheugen.

natuur heide wandeling

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 17